Ineens heeft ze me steeds minder nodig
Het is een gewone dag in de meivakantie, 8 uur in de ochtend. Mijn 8-jarige begint te rommelen in huis en zich klaar te maken. Op mijn vraag over wat ze gaat doen antwoord ze dat er vandaag afgesproken gaat worden met een vriendin. Met het ontbijt, haren borstelen en wat knuffels weet ik het moment van vertrek te rekken tot 9 uur.
Een nieuwe fase is aangebroken
Twee dagen ervoor hoor ik uit Evi haar mond komen dat ik zoveel moet werken en dat het niet leuk is tijdens haar vakantie. Ze heeft gelijk, de week ervoor heb ik veel gewerkt vanwege deadlines. Ik heb geen grote opdrachten op deadlines op de planning staan de komende week dus ik besluit ter plekke om zoveel mogelijk vrij met haar te nemen. De eerste dag zijn we samen dingen aan het doen, kijken een filmpje en kopen gezichtsmaskers die we later die dag samen opdoen. Nadat Evi naar bed is gegaan, ga ik wat dingen voor mijn bedrijf doen die echt moeten en met goede moed ga ik zelf ook naar bed.
Terug naar de volgende ochtend: Evi checkt nog even of er plannen zijn, die zijn er niet. Ze vraagt me haar te helpen met haar fiets uit de schuur te halen en vervolgens vertrekt ze naar haar vriendin. Het is iets wat vaker gebeurd de laatste tijd. Gelukkig want ik maakte me er weleens zorgen over, de meeste vriendinnen van haar wonen aan de andere kant van een drukke weg dus spontaan spelen zat er lange tijd niet in. Inmiddels is dat dus wel het geval, altijd met haar horloge om. Vind ze zelf ook prettig want zo houdt zij een kort lijntje met mij.
Voor ik het weet is de ochtend voorbij, de ochtend waarvan ik besloten had vrij te nemen voor haar. Ik denk er nog even aan om te werken, maar ik heb me ingesteld op vakantie dus ik ga even in de zon zitten met een boek. Op een gegeven moment krijg ik een signaal van Evi haar horloge, ik bel haar terug volgens onze afspraak. Ze mag logeren bij het vriendinnetje, of ik dat goed vind. Het zou de tweede keer zijn bij iemand anders dan bij mijn zus of ouders, loslaten dus. Voor ik het weet hebben twee meiden een koffer en rugtas ingepakt, ik check nog even of alles er wel in zit en er worden nog wat dingen gepakt. Ik krijg een dikke knuffel en een zoen voordat ze lachend samen met haar vriendin vertrekt.
Her en der krijg ik een berichtje dat het goed gaat, maar voor het eerst in haar leven wens ik haar geen welterusten voor het slapen gaan omdat ze haar meegenomen telefoon niet opneemt. Mijn hoofd zegt: het gaat goed, dat weet je dus loslaten. Mijn hart schreeuwt: ik wil mijn kind! De volgende ochtend belt Evi: of ze echt zo vroeg thuis moet zijn of dat ze later thuis mag komen? En weer heb ik die interne strijd want ik wil gewoon mijn kind. Maar ik adem diep in en zeg dat het prima is, zolang ze maar thuis eet vanavond. Waar ik eerst voor allerlei handelingen nodig was is dat inmiddels anders en regelt ze zelf geregeld het een en ander.
En zo heb ik weer een dag die ik anders ingedeeld had van te voren. Ik loop ietwat onrustig door huis, net als de dag ervoor en rommel wat in huis. Ik ga maar weer in de tuin hangen in de zon en baal een beetje. Ondanks dat ik weet dat het niet zo is voel ik me niet meer zo nodig. En dat voelt raar. Het is heel gewoon dat deze ontwikkeling zich inzet maar ik moet er echt aan wennen, het voelt nu allemaal zo onwennnig. En juist op het moment dat ik deze blog aan het schrijven was werd ik gebeld: “mama, kan je me komen ophalen?”.
Ik trek snel een lange broek aan want voor een korte broek is het op de fiets te koud en zet de vaart erin op de fiets. Bij aankomst bij het vriendinnetje doet mijn kleine meid enthousiast de deur open en knuffelt me. We bedanken de moeder van het vriendinnetje, er wordt afscheid genomen en we fietsen naar huis. Samen kletsen we over wat ze allemaal gedaan heeft en wat wij gedaan hebben. Bij thuiskomst wil ik mijn korte broek weer aantrekken wanneer Evi zegt: “mama, je zou me toch plat knuffelen?”. Ze wilt met me op bed liggen en knuffelen, dus uiteraard doen we dat. Ineens begint mijn kleine meid enorm te huilen; van vermoeidheid, van overprikkeling, van het missen van mama. We knuffelen, kletsen en voor ik het weet hoor ik zacht gesnurk. Ik haal diep adem en geniet, ik ben toch nog wel nodig…..
