Drempelangst | Angsten voor eerste ontmoetingen
Tsja vandaag maar eens weer een heel persoonlijke blog. Vorige week liet ik jullie al weten via Instastories dat ik echt ziek van de nervositeit voor eerste ontmoetingen kan worden. Hoe dat nou zit met drempelangst en hoe dat zich o.a. bij mij uit laat ik je vandaag weten.
Drempelangst
Altijd heb ik al last gehad van zorgen en angsten wanneer ik ergens voor het eerst heen moet: Wie ga ik daar zien, kom ik er wel op tijd, wat moet ik aan, zitten die mensen wel op mij te wachten en wat ga ik allemaal zeggen? Ik leerde nadat ik mijn angsten deelde op Instastories dat dit drempelangst heet. Had ik dus geen weet van, jij?
Uitstellen
We weten allemaal wel dat eerste ontmoetingen behoorlijk vaak voorkomen. Tegenwoordig weet ik ook best wel redelijk om te gaan met mijn zorgen en kan ik er een hoop parkeren. Maar…. Vorige week ging ik dus allerlei praktijken langs om mijn folders voor Lief Gedragen rond te brengen. Door mijn vriendin werd aangeraden gewoon langs te gaan i.p.v. eerst een afspraak te maken. Ik stelde het een week uit. En nog een week. Mijn vriendin zou nog meegaan maar bleek toch te druk te zijn en dus moest ik uiteindelijk wel echt in mijn eentje.
Op pad gaan
Ik stelde een dag vast voor mijzelf wanneer ik zou gaan, dan mocht ik niet meer uitstellen. De hele nacht droomde ik dat ik praktijken uitgejaagd zou worden, dat ik dichtsloeg en allerlei dromen in deze sferen. Lekker opbeurend dus. Ik zou in de ochtend gaan maar vervolgens had ik nog wat mailtjes in de ochtend waarvan ik het belang ineens een stuk hoger maakte. En toen kwam het moment dat ik echt moest gaan want anders zou ik het niet redden. Dus ik smeerde een broodje, dronk wat en zuchtte diep. Met pijn in mijn hoofd en een drukkend gevoel op mijn borst stapte ik in de auto. Gewapend met mijn overzichtje van prakijken die ik langs moest gaan en de tomtom ging ik op pad. Eerst naar de praktijken die ik ken doordat ik daar vroeger zelf patiënte ben geweest. En dan maar uitbreiden was het plan.
Acquisitie
Natuurlijk weet ik best wel dat ik voor het starten van mijn bedrijf mezelf moet laten zien. Een stukje acquisitie dus. Echter was ik er na het bezoeken van een aantal praktijken alweer helemaal klaar mee en riep ik tegen mijzelf dat ik niet moest kotsen. En hup zo ging ik nog 3 praktijken af. Maar daarna was ik er compleet klaar mee, wallen tot op mijn knieën en ik wilde alleen nog maar op de bank hangen onder een dekentje. Dat ik in de tussentijd een zak drop van de spanning had gegeten droeg ook niet echt bij aan het plezier.
Hoe uit de drempelangst zich bij mij?
Je kon uit de situatie hier boven wel al wat halen over hoe het zich bij mij uit. Ik voel me zo ontzettend sociaal ongemakkelijk met eerste ontmoetingen of wanneer ik voor het eerst naar een nieuwe locatie ga. Zo zit ik dus ook het liefste standaard op dezelfde plek wanneer ik vaker naar een locatie ga. Dat is wel iets wat ik probeer te doorbreken en eerlijk gezegd gaat dat best prima nu. Maar de onrustige dromen en het onveilige gevoel stapelt zich wel op naarmate het moment dichterbij komt.
Zo wist ik bijvoorbeeld met Blogger By Nature dat er een hoop dames zouden zijn die ik via Social Media ken. Echter had ik ze nog nooit eerder in het echt ontmoet dus was ik de hele week bezig met wat ik aan zou trekken. Maar ook door mijn zenuwen presenteerde ik mezelf met een hoop bravoure. Totaal overschreeuwen van mijn eigen gevoel.
Huh jij?
Het verbaasd mensen vaak dat ik me zo voel. Dat ik die zenuwen heb die me soms enorm in de weg kunnen zitten. Bellen? Ik doe het niet graag, zeker niet buiten mijn eigen veilige bubbel. Best lastig wanneer je cliënten moet bellen voor je bedrijf. Het liefste werk ik alles af via de mail of app. Maar ik snap best dat bellen vaak handiger is, dat we tegenwoordig bijna niet meer gewoon bellen helpt natuurlijk niet bij mijn ongemakkelijke gevoel. En waar ik dus (heel) spontaan overkom is dat vaak op mijn veilige voorwaarden. Wanneer ik merk dat mijn gezelschap bij mij past kan de drempelangst ook snel weer verdwenen zijn. Dat is dan wel het voordeel.
Zo ging ik laatst naar de Negenmaandenbeurs en zou ik samen met een andere blogger gaan. Vond ik fijn want dan kon ik me aan haar vastklampen bij die eerste onveilige momenten. Beetje rot was dat haar oppas zich ziek meldde de avond voor de negenmaandenbeurs en ik dus alleen moest. Zo’n 9 kleuren scheet ik, dat kan ik je wel zeggen. Ondanks dat ik wist dat er meerdere bloggers waren die ik kende en inmiddels ook al vaker in het echt had ontmoet. Waar moest ik heen, zou ik niet verdwalen, wat als ik geen toegang zou krijgen of dat er iets mis zou gaan?! Thank God zag ik Miriam en Fleur achter me rijden toen ik de parkeergarage inreed, vreugdedansjes hoor. Volgens mij heb ik ook zo’n 30x verteld dat ik zo enorm blij was dat ik hen zag. Ook weer gênant hoor.
Niet de enige
Gelukkig kreeg ik wel wat bijval via Instagram. Er waren meer vrouwen die deze angst herkennen, maar vooral kreeg ik dus de verbazing te horen. Ik die zo spontaan overkomt zo nerveus? De dag nadat ik mijn verhaal deed zette Merel van Lotus Writings een artikel online. Ook de toffe Merel heeft er dus last van. Maar ook Bregje schreef al in 2017 een artikel op Breg Blogt over.
Wat is het toch?
En ik weet niet wat het precies is: Faalangst, angst voor afwijzing, onzekerheid? Geen idee dus maar het past alledrie wel bij mij. Ook een gedeelte van mij die ik meestal gewoon voor me hou, waar de mensen in mijn inner circle wel van weten dat dit me soms parten speelt. Tijdens mijn burn-out (een aantal jaar geleden) had ik er vooral heel veel last van. Ik durfde niet meer alleen de supermarkt in en verjaardagen vermeed ik hardcore. Inmiddels heb ik er dus een redelijke weg in gevonden maar steekt die angst in bepaalde situaties z’n kop weer op.
Herken jij deze drempelangst? Laat het me weten in de comments, dan weten anderen ook dat zij niet alleen zijn hierin!
30 COMMENTS
Charlotte
6 jaar agoZo ontzettend herkenbaar dit!! Ik vind dat dus ook doodeng. Meedoen aan workshops zonder bekenden, naar blogevents gaan in mijn eentje, ik blijf het spannend vinden.
Kimberly
6 jaar ago AUTHORHeerlijk vind ik het dan ook als ik weet dat er anderen zijn die ik ken, dat geeft nog wat houvast. Het is toch ook gewoon doodeng, jezelf misschien ook nog eens moeten verkopen. DOODENG!
Rachel
6 jaar agoEcht onbekende ontmoeten is niet mijn grootste angst. Als ik ergens kom waar ik echt niemand ken, kan ik de grootste aandachttrekker zijn. Het wordt juist spannen als ik in een omgeving ben waar ik wel mensen ken. Bang om niet te voldoen aanhun verwachtingen. Mijn angsten hebben zulke extreme vormen aangenomen dat er therapie tegenover heeft moeten staan. Nu kan ik het eigenijk best goed naast me neerleggen, al blijft het stemmetje in mijn hoofd aanwezig. Ik kan altijd moeilijk geloven dat andere mensen hier ook last van kunnen hebben. Ze (en dus jij ook) zien er zo zelfverzekerd uit. Bedankt voor het delen van je verhaal.
Kimberly
6 jaar ago AUTHORDaarom vind ik het zo belangrijk om te delen, we stralen allemaal iets anders uit. Proberen misschien ook wel iets anders uit te stralen. Trots op jou dat je het hebt overwonnen!
Nicole Orriëns
6 jaar agoJa, ik denk dat iedereen het wel eens heeft. Maar het woord zegt het al: als je maar over die drempel heen bent, is het daarna makkelijker.
Kimberly
6 jaar ago AUTHORAbsoluut, dat scheelt vaak al.
Merel
6 jaar agoAh lieverd, ik ben de grootste schijtluis die er rondloopt 😀 Zo ook met de shameless selfie trouwens hoor (waardoor ik hier terecht kwam). Dan ben ik de grootste criticaster die je maar kan bedenken en vind niks goed genoeg. Voor wie eigenlijk? Die onzekerheid is eigenlijk maar stom. Extra reden om iets te posten!
Lieve Kim, je bent een mooi mens, van buiten en binnen. Dat zien anderen ook. Je hebt hart voor je werk en dat gevoel weet je over te brengen. Dus niet meer zenuwachtig zijn! <3 Of wel, maar dan app je maar en dan vertel ik je precies hetzelfde als nu.
Kimberly
6 jaar ago AUTHORWat ben je toch een verschrikkelijk lief mens! Je woorden doen me heel erg goed ❤❤ Je post vorige week was zo herkenbaar, we zijn onze eigen hardste criticus denk ik.
Nu die selfie nog, geen zorgen want je bent prachtig!
Bregje
6 jaar agoOh en dan reed ik je ook nog bijna van de sokken toen! ?
Ik herken het wel hoor lieverd, ik vind nieuwe situaties altijd zo spannend en stel ook dingen uit als het even kan. Ik schreef weleens een artikel met als titel “extravert en toch verlegen?” waarin ik vertel hoe ongemakkelijk ik me kan voelen in zulke situaties. Ik blijf mezelf wel uitdagen en uit die comfortzone trekken, want ik leer daardoor ook dat het vaak wel meevalt als ik eenmaal ergens heen ga of op af stap.
Wel fijn dat we dan samen in de stress zitten, dat maakt het een stuk makkelijker voor de volgende keer 😉
Kimberly
6 jaar ago AUTHORHahahaha oh ja! Beschadigd voor het leven. ? Nu je het zegt heb ik dat artikel wel volgens mij gelezen, ik zal hem wel opzoeken en een link naar je artikel toevoegen! Ik krijg zoveel positieve reacties en het is duidelijk dat we niet de enige zijn ❤
Marieke
6 jaar agoHey lieverd, op instastories zei ik al tegen je dat je het echt enorm goed kan verbergen, omdat je helemaal niet zo over komt. Wat ik echt superknap van je vindt! Maar oh wat herken ik je verhaal. Voor mij is dat ook een reden waarom ik me dus nog steeds niet heb ingeschreven voor Blogger by Nature. Bang dat mensen me al zien aan komen. Ik bedoel wie ben ik nou helemaal met mijn blog om naar blogger by nature te gaan? Is toch alleen voor alle (grote) bloggers die elkaar kennen. En zo gaan er nog wel 100 gedachten door mijn hoofd. Pestverleden, maar ook faalangst. En dat ik vorig jaar tegen een burnout aan heb gezeten, heeft het er niet beter opgemaakt, helaas.
Dikke knuffel voor jou! X
Kimberly
6 jaar ago AUTHORWat goed van je dat je dit zo aangeeft! Ik ben ervan overtuigd dat het je veel kan brengen: contact, leerzame lessen, zelfvertrouwen. Daarom ga ik weer en sta ik op wacht om je op te vangen als je besluit toch te gaan. Je bent het waard en een heel lief mens! Hele dikke knuffel terug ❤
Marieke
6 jaar agoWat superlief om te lezen!! Dank je wel!! <3
Mariëlle | Me-licious
6 jaar agoHet is inderdaad die drempel waar je overheen moet. Maar als je er eenmaal overheen bent…
Roelina
6 jaar agoHerkenbaar hoor, ik heb dat ook. Als die eerste stap maar is gezet, dan is het hek wel van de dan… maar voor die stap? Ik wou net als jou dat ik er minder last van had. Het vreet energie. Ik krijg na zo’n eerste stap of ontmoeting ook vaak enorme koppijn, van de spanning ofzo. Toch merken mensen het niet aan mij. Raar, van binnen ga ik zowat dood! Heb jij dat ook?
Kimberly
6 jaar ago AUTHORHeb ik wel een tijdje gehad, soms heb ik nog steeds maar niet vaak meer. Het lijkt dan inderdaad wel opgebouwde spanning die eruit moet. Mensen hebben het dan vaak niet in de gaten terwijl ik denk dat het heel groot op m’n hoofd geschreven staat. Bij mij helpt het ook door naar de wc te gaan en even een momentje van aarden te pakken. Hoeft maar 10 seconden maar even rustig ademen, ogen dicht, voeten op de grond en rationeel bedenken hoe het daadwerkelijk gaat ipv wat ik in m’n hoofd had.
Nicole
6 jaar agoEcht drempelangst wil ik het niet noemen, maar ik heb het ook. Echter wanneer er ook maar 1 iemand is die ik ‘ken’ dan richt ik daar al mijn hoop en aandacht op en dan bluf ik mezelf overal doorheen. Wanneer ik er echter niemand ken vind ik het doodeng. Al laat ik dat dan nooit zien of niet vaak
Kimberly
6 jaar ago AUTHOROh ook bij jou had ik dat dus echt niet verwacht. Goede bluffer dus! Maar ook ik doe dat dus, fijn optrekken aan de ander lijkt het wel.
Judith
6 jaar agoIk ga mega ratelen bij vreemden als ik al in gesprek ga. Over het algemeen steek ik mijn hoofd ver in mijn telefoon bij grote sociale dingen
Kimberly
6 jaar ago AUTHOROh ja! Stukje veiligheid opzoeken, logisch ook.
Charlotte
6 jaar agoWat goed dat je er zo open en eerlijk over bent. Ik denk dat we het allemaal in meer of mindere mate hebben. Ik kan zelf denken als ik ergens heen ga/moet waar ik nog nooit geweest ben. Wat als ze mij maar een rare vinden.
tamara
6 jaar agoIk heb dit ook wel zeker weten ik ben altijd de dag van te voren onwijs zenuwachtig voor een event of kennismaking voor mijn blog en uiteindelijk valt het helemaal mee maar ben ik al opgegeten door de zenuwen.
Sofie
6 jaar agoOooohja ook zo enorm herkenbaar helaas ?
Rory
6 jaar agoAi wat naar. Ik kan mij helemaal voorstellen hoe het je in de weg kan zitten. Zeker als je ook aan acquisitie moet / wil doen. Het enige wat ik je als tip kan geven is het te ‘omarmen’. Het is wat het is. Vaak is het doorvoelen of tegen jezelf zeggen: aha, daar is hij of zij weer (het gevoel) hulpvol. Bij mij werkt het dan zo dat het de situatie in an instant wat ‘losser’ maakt. Maar dat is heel persoonlijk natuurlijk. Misschien wordt het in de loop van de tijd – omdat je dit waarschijnlijk toch wat vaker gaat doen – wat makkelijker? Als het helpt. Ik heb er echt niets van gemerkt tijdens de Negenmaandenbeurs. Volgens mij hebben we lekker gekletst en heb ik geen ongemakkelijk gevoel gehad of gezien. Knuf!
Kimberly
6 jaar ago AUTHORAh wat een lieve en goede tip! Ik probeer het inderdaad wat meer te laten zijn. Bij de negenmaandenbeurs was ik er gelukkig redelijk snel doorheen doordat ik bij zoveel bekenden was, dat scheelde enorm ❤
Marjolein
6 jaar agoWat een mooie, eerlijke blog en ik denk dat velen zich er in zullen herkennen. Gek eigenlijk he, want je hebt zoveel in je mars en geen reden om onzeker te zijn!
Kimberly
6 jaar ago AUTHORdank je wel!
Eva
6 jaar agoDit is zó ontzettend herkenbaar. Bellen? Nope liever niet. Nieuwe mensen ontmoeten (zelfs al ken ik ze van social media)? Help?! Waar is de uitgang?
Ik probeer heel streng voor mijzelf te zijn, anders dan komt er nooit wat van. En meestal valt het reuze mee. Dan denk ik “was ik hier zo bang voor?”
Maran
6 maanden agoHoi,
Ik kom toevallig op deze pagina terecht omdat ik vastloop in drempelangsten. Nu ben ik natuurlijk heel benieuwd, gezien dit bericht al 6 jaar oud is, hoe staat het er nú voor?
Heb je inmiddels trics gevonden om hiermee om te gaan? Of ben je er misschien zelfs vanaf? Misschien heb ik er wat aan zodat ik mijn weg kan vervolgen.
Kimberly
6 maanden ago AUTHORHi Maran,
Inmiddels ben ik erachter dat het bij mij ook een symptoom is van mijn (inmiddels gediagnosticeerde) adhd. Het is een soort spanning voor het onbekende, de verwachtingen van anderen en mezelf daarop moeten aanpassen. Het nooit stoppende brein van mij maakt daardoor bergen die er helemaal niet zijn. Ik heb er wat minder last van maar het is gewoonweg ook een onderdeel van mijn persoonlijkheid, er niet tegen vechten maar kijken naar wat mij helpt om de spanningen te verlagen heeft mij veel geholpen. Van te voren de menukaart bekijken, ervoor zorgen dat ik met iemand anders aankom, blijven nagaan of mijn drempels reëel zijn of op tijd zijn zodat ik even kan landen bijvoorbeeld.
Weet in ieder geval dat je niet alleen bent, n.a.v. deze blog heb ik heel veel reacties gehad van vrouwen die dit herkenden, vooral van vrouwen die introvert(er) zijn. Kijk wat voor jou werkt en gun jezelf ook de tijd om her en der even aan te moeten passen of te landen.