Ik heb er niet zo veel mee.. sokken. Althans, dat is niet helemaal waar. Ik draag ze altijd, echt altijd, in de zomer en in de winter. Maar er is een eigenaardigheid met die sokken die iedereen prima vond zolang het het alleen om mijzelf ging. Nu ik, zonder nadenken, hetzelfde deed bij mijn dochter werd een lijn getrokken.
Nooit dezelfde sokken aan
Mijn moeder had zomers vaak blote voeten in haar schoenen, verschrikkelijk. Voor mijn gevoel heb ik dan alleen maar meer last van zweetvoeten, en glij ik alleen maar heen en weer in mijn schoenen. Sokken aan dus. En daar stopt de liefde voor sokken eigenlijk. Want dan moeten ze gewassen, 1 voor 1 opgehangen en als ze droog zijn weer opgevouwen. Het liefst heb ik weg werp sokken, dagje dragen en weg. Maar die zijn er niet, dus toch maar sokken wassen. Ik besloot het mezelf alleen zo gemakkelijk mogelijk te maken, ze uit de wasmachine naast elkaar op het rekje te hangen. En bij het opvouwen, gewoon de sokken bij elkaar tot een bolletje vouwen die naast elkaar hangen. Dan ben ik er het snelst vanaf. Ongeacht de kleur, soort, vorm etc. Gewoon de sokken bij elkaar vouwen die op het rekje al gezellig naast elkaar lagen te drogen. Prima opgelost dacht ik.
Tot Dennis op een dag naar me toe kwam met een heel chagrijnig gezicht en een bolletje sokken in z’n handen. Zonder iets te zeggen, en me strak aankijkend haalde hij het bolletje uit elkaar tot hij in elke hand 1 sok had. In zijn ene hand een sportsok van hemzelf, en in z’n andere hand een enkelsokje van mij. ‘Een sok is een sok zei ik’. En daar was hij het dus niet mee eens.
We kwamen tot een compromis, of hij vouwt zelf de sokken op. Of ik, maar dan wel soort bij soort. De kleur maakt niet uit. Zo door de jaren heen kocht Den gewoon alles in het zwart. Zwarte sportsokken, zwarte enkelsokjes en heeft hij dus altijd dezelfde sokken aan. Terwijl ik nog steeds met twee gekleurde voetjes door het leven ga, het probleem bestond niet meer. Tot ik zwanger raakte, een heleboel babykleertjes en natuurlijk ook babysokjes kreeg en kocht. Een paar weken voor mijn uitgerekende datum deed ik samen met m’n moeder de eerste baby wasjes en wasten we alle kleertjes die ik had.
Het was zoveel dat het niet op ons wasrek paste en dus werden onze barkrukken en eetkamer stoelen ook een tijdelijk wasrek. Alles hing, behalve de sokjes die bij elkaar in een waszakje zaten. Mijn moeder besloot ze op de vensterbank te drogen te leggen, keurig als paartjes bij elkaar. Super schattig zag het eruit. Al die mini sokjes op de vensterbank in allerlei kleuren, bedrukt met logo’s van onze favoriete voetbalclubs en onmisbaar natuurlijk de i love oma, opa, papa en mama sokken. En dat was het moment dat ik het Dennis moest beloven, dat onze toekomstige dochter altijd de zelfde sokken aankreeg. Ik stemde ermee in, keurig zocht ik elke keer haar sokjes als setje bij elkaar als ze gewassen waren. Tot een paar weken geleden. Onbewust en echt per ongeluk ging het mis.
Na een oppas dag appte mijn schoonmoeder: “Waarom had mijn moppie twee verschillende sokken aan vandaag? Als mijn kinderen dat vroeger hadden zei ik altijd: als je zo op de EHBO komt ben ik je moeder niet.” Maar oma zijn is natuurlijk anders, dus er volgde nog een appje. Een echt oma appje: “Maar oma blijf ik wel hoor, ik koop wel reserve sokken voor m’n moppie, voor als het nodig is.” Dennis had die vraag toen hij Zannah kwam ophalen uiteraard ook al gekregen, en gezegd dat het hem eigenlijk niks verbaasde. Het verbaasde hem eerder dat het nu pas gebeurde. Maar ze besloten samen dat Zannah in het vervolg toch echt weer de zelfde sokken aan moest.
En nu vormen mijn schoonmoeder en Dennis dus een sokkenfront, en hopen dat ze Zannah nog te redden is. Ze bieden haar hun onvoorwaardelijke sokkensteun. Misschien valt ze nog te redden, maar misschien ook niet. Misschien draagt ze later ook wel twee verschillende sokken in haar schoenen, waarvan 1 binnenste buiten, omdat het uitzoeken teveel gedoe is, en ze toch al zo op het wasrek hingen. Ergens vind ik het ook eigenlijk wel gezellig twee gekleurde voetjes. Ik ben dus niet meer te redden. En als Zannah dat ook niet is dan zal ik haar mijn onvoorwaardelijke sokkensteun bieden. Wie weet gaan we dan ooit gezellig samen met twee gekleurde voetjes door het leven.
