Leven als mama met een angststoornis
Tijdens mijn voorstelblog vertelde ik al dat ik bezig ben met een traject voor mijn onzekerheden en angsten. Inmiddels zijn we alweer wat verder en gaat het iedere dag een beetje beter met mij. Ik heb goede hulp gehad vanuit mijn werk en nog steeds helpen zij mij met iedere mijlpaal die ik behaal. Daar ben ik dan ook ontzettend dankbaar voor! Uiteraard is dat niet de enige hulp die ik krijg en gebruik van maak. Er zijn meerdere dingen die ik doe en heb gedaan om mij beter te voelen. Om mezelf weer te durven zijn en om te genieten van de kleine dingen om mij heen. De afgelopen 7 á 8 jaar vond ik dit toch iets moeilijker en ben echt dankbaar voor de persoon die ik nu ben. Ik neem je in deze blog mee, hoe het is om angsten te hebben en vooral om een mama te zijn met een angststoornis.
Waar begon mijn angststoornis?
Ik ben eigenlijk altijd iemand geweest die risico’s nemen doodseng vond. Noem mij een watje, maar helaas is het wel de waarheid. Ik heb toerisme gestudeerd (als voorbeeld) een manier om te kunnen reizen naar de mooiste landen. Om hier te mogen werken, nieuwe culturen te ontdekken en nieuwe mensen te leren kennen. Daar deed ik het tenslotte voor. Ook ik: “Ik ga toch niet zover weg van mijn ouders en hallo ik ga zeker geen uren in een vliegtuig zitten.” Ik belandde dus op een stage die heel dicht, ik herhaal heel dicht bij huis was. En zo kan ik vast nog veel meer voorbeelden noemen!
Mijn eerste paniekaanval
Ik vergeet namelijk ook niet meer dat ik huilend op de bank lag tijdens mijn 17e verjaardag. Ik vond het verschrikkelijk en was zo onwijs verdrietig dat ik steeds ouder werd. Nu kan ik je zeggen dat ouder worden alleen maar mooi is en ieder levensjaar weer iets bijzonders is. Alleen toen, toen vond ik het doodeng! Vond ik het leven maar een raadsel en keihard. Heel hard… Het moment dat mijn angststoornis en paniekaanvallen aan het licht kwamen en voor mijn gevoel begonnen vergeet ik dus ook niet meer. Ik ging met een vriendin en haar vriendinnen naar de film, een echte meidenfilm. Tijdens een van de spannende scenes uit Magic Mike kreeg ik het ineens warm, hartkloppingen, benauwd.
Ik moest naar buiten! Ik moest naar de WC. Vooral toen ik erachter kwam dat er geen pauze was, ben ik maar even naar de WC gegaan. Ik vertelde dat ik alleen naar de WC hoefde. Uiteindelijk legde ik mijn vriendin uit wat ik voelde. Zij kon mij vertellen dat ik een paniekaanval had. Thuis aangekomen ben ik op de bank gaan liggen met alle ramen open. Washandje op mijn pols en toen ik mij uiteindelijk beter voelde, merkte ik dat ik onwijs moe was. De dag erna overigens ook nog steeds! Het was iets wat ik nooit eerder gehad had en mijn moeder zei ook dat ik mij geen zorgen hoefde te maken. Geen idee overigens waarom ik paniek zou moeten hebben, maar het was er wel. Vanaf dat moment was het niet meer te stoppen! Ik leerde Ralf kennen en mijn ergste paniekaanval had ik tijdens onze eerste vakantie in Scheveningen. Gelukkig heeft hem dit niet afgeschrokken en is hij er nog steeds.
Naar de dokter
Na het weekend in Scheveningen ben ik toch maar eens naar de dokter gegaan. Hij heeft mij helemaal nagekeken en kon mij verzekeren dat ik gezond was. En ja dat was ook zo, ik kon precies benoemen en beschrijven wanneer ik last van mijn angststoornis had. Bepaalde zaken zorgden er ook voor dat het erger werd: ik ben die bewuste zomer ook gestopt met roken en een half jaar later met de pil. Ik wist namelijk dat beide factoren in mijn leven ervoor zorgden dat het niet beter werd. Daar was ik natuurlijk ontzettend trots op. Ik heb in al die jaren verschillende malen bij een praktijkondersteuner gelopen. En eigenlijk ging het iedere keer weer een tijdje goed nadat ik hulp had gehad. Maar er waren dan toch vaak weer factoren dat het minder ging.
Stress, vermoeidheid, veel prikkels en soms ook bepaalde voedingsmiddelen zorgden voor een toename van paniek. Tijd van de maand helpt mij overigens ook niet en ik ga ook niet lekker op de periode van de volle maan. Nu is dat anders! De prikkels en de oorzaken zijn er nog, maar ik weet er mee om te gaan. En daardoor ervaar ik deze periodes als minder angstig en omarm ik het en vlucht ik er niet meer voor. Alleen kwam er toch een punt afgelopen jaar dat ik meer nodig had dan een praktijkondersteuner en wat ademhalingsoefeningen. Vorig jaar leerde ik een fijne coach kennen! Zij heeft mij zo ontzettend goed geholpen. En ook Kimberly heeft mij veel geleerd zoals te vertrouwen op mezelf. Alleen het was allemaal niet voldoende. De komst van de niet graag genoemde C in ons leven heeft ook niet geholpen.
Het leven met een angststoornis als moeder
Ralf heeft altijd gezegd te willen wachten om kinderen te krijgen tot het moment dat ik mij beter zou voelen. Het moment dat we dit besloten ging het ook veel beter. Alleen waar ik bang voor was, waar Ralf bang voor was, was dat ik mijn zwangerschap en het begin van mijn moederschap anders ervaren zou dan ik had gehoopt. Ik schreef eerder al over de roze wolk die er in mindere mate was. Mijn hormonen zorgde er inderdaad voor dat ik weer heel erg bang werd. Mijn coach heeft mij dus heel erg goed met mijn angststoornis geholpen, waar de praktijkondersteuners dit niet bereikten, zorgde zij ervoor dat ik dieper naar binnen keerde. Ik kreeg handvaten die mij hielpen om sterker te worden.
Ik kan je wel vertellen dat ik goed op weg was, maar corona kwam iets te vroeg. Het virus had beter helemaal weg kunnen blijven, maar het kwam echt te vroeg. Na hard te knokken voor alles en iedereen overviel een burn-out mij in september 2020. Ik dacht echt dat er niets aan de hand was, totdat alles onder mijn voeten wegglipte. Ik veroorzaakte zelfs vlam in de pan (letterlijk) en wist……. nu is het echt klaar! Mijn masker kon ik niet langer meer ophouden. Niet voor Ralf, niet voor mezelf en zeker niet voor Dex.
Ik kon het niet meer….
Iedere keer zei de dokter weer: “Zorg je ervoor dat Dex er niets van meekrijgt. Dat hij niet hetzelfde door moet gaan later, dat hij niet angstig wordt voor van alles en nog wat.” Ik was daar zo hard voor aan het vechten dat ik mijn eigen grens bereikt had. Zo hard was ik daarvoor aan het strijden en toen gebeurde er juist iets wat ik NIET wilde. Ik kwam thuis te zitten. Inmiddels nu een ruime 6 maanden verder ben ik weer aan het werk en voel ik mij beter dan ooit. De angst die ik heb is vooral voor ziektes en een eventuele dood als gevolg. Alles, maar dan ook alles betrok/ betrek ik op mezelf mede dankzij mijn angststoornis. Ik was bang om Dex te verliezen, Ralf te verliezen of dat ik er niet meer zou zijn en zij er alleen voor zouden staan.
Door mijn angststoornis deed ik er alles aan om maar niets te krijgen. Het liefste zat ik iedere dag bij de dokter, maar in plaats daarvan zocht ik alles op op Google. En dat is duidelijk niet altijd de beste optie om te doen. Bij de dokter denk ik nog steeds dat er een alarmbel afgaat wanneer ik hen bel: “Pas op, mama met angst.” Ik word voor mijn gevoel dan ook niet altijd serieus genomen. Maar weet je?! Daar ben ik inmiddels ook wel overheen. Als ik denk dat ik de dokter moet bellen, vertrouw ik erop dat mijn intuïtie mij het juiste vertelt. Dat was een jaar geleden wel anders, maar nu vertrouw ik mezelf en Ralf meer dan ooit te voren. Ik hoop dan ook dat Dex geen trauma heb gegeven en wil hem ook zelf zijn leven laten ontdekken. Ik probeer ervoor te zorgen dat ik hem bescherm, maar niet TE en niet paniekerig reageer als er iets gebeurt. Maar ik hoop ook dat ik hem kan meegeven dat hij zichzelf kan zijn, dat hij zijn gevoelens mag uiten. Dat verdriet en angst niet verkeerd is en dat hij er altijd met mij over kan praten.
Ziekgemeld na een burn-out, hoe gaat het nu?
Ik ben dus nu 6 maanden verder na mijn ziekmelding en ik ben er nog niet, maar ik heb zulke mooie stappen gezet. Allereerst zie ik iemand anders in de spiegel. Dat komt echt niet alleen door de verandering van haar en kleding. Dit komt ook omdat ik mijn masker niet meer op heb. Ik zie Suzanne-Suus weer en de mooie vrouw die ik ben. Ik voel mij weer goed en echt ik voel het. Dat deed ik een jaar geleden zeker niet! Ik zei van wel, maar ondertussen vroeg ik mezelf af: “Wat moet ik eigenlijk voelen?” Ik weet het nu. En dat is een heel fijn en warm gevoel van binnen. Precies dat gevoel wat ik krijg als ik een kopje koffie drink in de vroege ochtend. Ik word er net zo blij van als de eerste zonnestralen op mijn snoet in de lente en een vlinder die dag voorbij vliegt waardoor mijn dag niet meer stuk kan gaan. Het voelt net zo goed als een vrije maandag of wanneer ik kijk naar de 2 liefdes van mijn leven.
Meer genieten en mezelf niet laten overheersen door mijn angststoornis
Ja, je kan wel zeggen dat het goed gaat. Uiteraard heb ik heb mijn momenten echt nog wel waarin mijn angststoornis overheerst. En natuurlijk zijn het virus (waar ik de naam niet van wil noemen) en ik zijn nog steeds geen beste vrienden. Los van het feit dat ik nu ook wel weer eens zin heb in een terras of een dagje winkelen, wil ik ook nog steeds geen C krijgen of dat iemand in mijn omgeving het krijgt. De dood vind ik ook nog steeds geen fijn onderwerp. Alleen is het verschil nu met het verleden dat ik ermee om kan gaan. Wanneer ik mij overprikkeld voel, ga ik tekenen! Als ik moe ben, ga ik naar bed. En als ik teveel wil dan zet ik de rem erop voor mezelf. Ik luister dus meer en beter naar mezelf en dat zorgt voor een groot verschil met hoe het vroeger was.
Soms zijn er baalmomentjes…
Het gaat echt nog niet altijd zoals ik het liefst zou willen. Afgelopen vrijdag had ik even een baal moment en stonden de tranen in mijn ogen. Door een goed gesprek met 2 collega’s zag ik in dat ik weer even te snel wilde. Prima dacht ik naderhand, dit was oké en dit mocht er gewoon even zijn. Ik had geen paniek of boosheid naderhand en er was geen angst. Juist omdat ik het nu besprak en aangaf wat ik voelde. Dat wilde ik bereiken. Door fijne cursussen, Instagram accounts, quotes en me-time momenten kom ik echt waar ik wil zijn en zullen mijn dromen allemaal uitkomen. Zal ik nieuwe dromen maken en mooie herinneringen. Ik geniet van ieder moment, elk klein ding en ik leef in nu!
Ik ben eigenlijk best wel benieuwd of er meer mama’s zijn die dit herkennen. Stuur mij gerust een berichtje. Kan via mijn Instagram of onder deze blog. Ik vind het fijn om erover te kunnen praten en ook andere er mee te kunnen helpen.
Liefs mama Suus
