Moeder zijn zonder je moeder meer te hebben
Moeder zonder moeder. Het was een zinnetje dat ineens door me heen schoot na een situatie met Zannah waarin ik dacht ‘even aan mama vragen’. Niet dat ik natuurlijk vergeten ben dat ze overleden is, maar er zijn veel momenten waarin dat besef er voor heel even niet is. Dat ik gewoon ouderwets iets aan haar wil vragen. Vooral nu ik zelf moeder ben zijn er steeds meer vragen die ik haar zou willen stellen.
Mijn moeder is overleden
Al eerder vertelde ik dat mijn moeder overleden is, nu ongeveer 5 maanden geleden. Zannah was toen op 1 dag na 8 maanden oud. Toen Zannah 3.5 maand oud was werd mijn moeder geopereerd aan de tumor in haar hoofd. Na die operatie is ze niet meer de oude geweest en was communiceren bijna niet tot niet meer mogelijk.
Vanaf die tijd was vragen stellen over het moederschap dus eigenlijk lastig. Kon mam me ook niet meer vertellen hoe ze het vond mij in de rol als moeder te zien groeien en vertellen of ik het goed deed. En kon ik niet meer vragen hoe zij het moederschap ervaren had in de eerste weken, maanden en jaren. Natuurlijk heeft ze veel dingen verteld over mij als baby, als peuter en kleuter. Maar ondanks alle verhalen zijn er veel vragen onbeantwoord.
En er komen alleen maar meer vragen bij.
Gelukkig heb ik twee fantastische schoonmoeders die mij steunen en altijd voor me klaar staan. Die me zeggen dat ik het goed doe als moeder en zelfs af en toe zeggen dat ze trots op me zijn. Op mij, en op mij als moeder. En er zijn meer mensen die dat benoemen. En echt waar, dat is echt het allergrootste compliment wat ik kan krijgen. Maar ik zou naast al die vragen die ik heb dat ook zo graag nog is willen horen van mam. Zou ze trots op me zijn? Zou ze vinden dat ik het goed doe? Of zou ze me met haar adviezen en levenservaring in het moederschap een betere moeder kunnen laten zijn?
En toen vond ik van de week tijdens het uitzoeken van oude jeugd foto’s mijn groeiboek. Een boek wat mam heeft bijgehouden tijdens mijn eerste levensjaar. Waarin ze schreef hoe groot ik was, hoe zwaar ik was en hoe ze het moederschap ervaarde. Elke drie maanden staat er een stukje over mij als baby geschreven in haar handschrift. Terwijl ik het las hoorde ik haar stem in mijn hoofd, alsof ze het aan me voorlas. Woord voor woord, zin voor zin. En alles wat ze schreef had ik zelf kunnen schrijven, maar dan over zannah. We ervaren dat eerste jaar moederschap dus kennelijk hetzelfde. Één van de stukjes eindigde met de zin ‘je bent nog altijd mijn allerbeste vriendinnetje’. En 28 jaar later, toen ze overleed en we afscheid namen kon ze het me niet meer zeggen, maar voelde we het denk ik allebei. We waren naast moeder en dochter nog steeds vriendinnen. Natuurlijk hadden wij ook wel onze ups en downs, maar is onze band altijd heel hecht geweest.
En als ik nu terug kijk, zijn Zannah en ik mede door het overlijden van mam erg naar elkaar toe gegroeid. Ondanks dat ze pas 8 maanden was voelde ze natuurlijk wel mijn verdriet. En was ze ook mijn troost, haar glimlach gaf mij ook weer een glimlach op mijn gezicht. Dus ik kan wel zeggen dat Zannah nu ook mijn allerbeste vriendinnetje is. En ik hoop dat dat ook voor altijd zo zal blijven, dat wij (hopelijk pas over heel heel heel lang) het zelfde voelen als wat mam en ik voelde toen we afscheid namen. Zou dat mama trots maken? Dat ik dezelfde band met Zannah opbouw als die wij hadden.
Een vriendin stuurde me het volgende gedicht:
Waar ben je nu daarboven ?
Kijk je stiekem mee?
Of moet je ook nog wennen
net als ik aan het idee
Waar ben je nu daarboven?
Zie je mij nu hier?
Moet je lachen, tranen in je ogen
Van verdriet of van plezier
Waar ben je nu daarboven?
Ken je ook het missen van?
Of weet je ook dat in je hart
je iemand nooit vergeten kan
Waar ben je nu daarboven?
Denk je ook aan al het fijne?
Zodat je net als ik weet
dat je nooit echt zult verdwijnen……
Dat je nooit echt zult verdwijnen. Daar geloof ik heel graag in, dat ze vanaf een wolkje meekijkt naar hoe ik het doe. En dat ze vanaf daar trots op me is. Zoals ik trots op haar was als mijn moeder, en zoals ik trots ben als moeder op Zannah. Zo draag ik mam altijd mee in mijn hart. En hoor ik haar adviezen af en toe in mijn hoofd. En als mam dan altijd bij me in mijn hart is en ik haar adviezen hoor. Ben ik dan eigenlijk wel een moeder zonder moeder? Stuurt mam me niet af en toe toch de goede richting op. Ik hou het op dat laatste. Niet fysiek, maar mam is zeker, in ons hart en in ons hoofd, altijd bij ons❣.
