Mijn kleine meisje is begonnen met praten

Het blijft het me soms verbazen, maar een baby/dreumes ontwikkelt en ontdekt maar door. Ik ben als moeder nog maar net bijgekomen van het feit dat ze kan lopen en dus vanaf nu echt een mini mensje is en geen baby meer, of Zannah komt alweer met iets nieuws dat ze geleerd heeft tijdens het ontdekken van de wereld.

De tijd van het brabbelen is aangebroken

Ze is begonnen met brabbelen. Het woord ‘mama’ zei ze al een aantal weken, en het woord ‘papa’ kwam daar vrij snel achteraan. Ze gebruikt het dan wel niet altijd in de goede content, maar de trots overspoelt Dennis en mij elke keer zodra ze ‘mama’ of ‘papa’ zegt. Over het algemeen is praten of brabbelen voor Zannah nu vooral de letters ‘D’ en ‘A’ achter elkaar plakken en die lang, kort, hard of zacht te roepen. DadadaaaaadaDAAAADAdaDa. En zo voert ze hele gesprekken met wie er op dat moment in haar buurt is.

Maar het breidt zich uit, en dan vooral in dierengeluiden. Ze begon met de hond, elke keer als we nu een hond zien wijst en blaft ze die richting in. Maar ook een koe, een leeuw, een vis, een poesje, een schaap, een aap en een paard weet ze inmiddels te imiteren. En door die laatste kwam ik erachter dat het leven van een dreumes soms verwarrend kan zijn. En dat die verwarring ook bij mama vragen kan oproepen.

Zannah kwam namelijk aanlopen met een zeepaardje en gaf die aan mij. ‘Dankjewel meissie, wat een mooi zeepaardje’. Zannah keek me aan en begon op haar manier te hinniken. ‘Nee schat, een zeepaardje is een vis’ en ik opende en sloot mijn mond een aantal keer achter elkaar, zoals Zannah dat elke keer doet als ze een vis nadoet. Ze keek me even aan maar wees opnieuw naar het zeepaardje, begon te hinniken en liep weg. Sjah, het leven kan inderdaad soms best verwarrend zijn, paard, zeepaard, hou het allemaal maar is uit elkaar als dreumes. Maar waarom moet het eigenlijk allemaal zo verwarrend, waarom heet een zeepaard eigenlijk een zeepaard. Voor diegene die nu met dezelfde vraag zit als ik, het heeft eigenlijk best een logische verklaring.

Een zeepaardje is een vis, maar hij ziet er heel anders uit. Zijn kop lijkt op het hoofd van een paard en hij heeft een krulstaart. De Latijnse naam voor zeepaardje is ‘hippocampus’. Hippo betekent paard en campus betekent gebogen. Hippocampus betekent dus: gebogen paard.

Nu zou ik dit natuurlijk kunnen gebruiken om Zannah uit te leggen dat een paard en zeepaard dus niet hetzelfde zijn en ook niet hetzelfde geluid maken. Alleen denk ik dat Zannah gewoon elke keer gaat hinniken als ik het woord ‘(zee)paard’ zeg.

Ze leert het vast vanzelf als ik blijf benoemen dat een zeepaard blubt en een paard hinnikt. Zonder dat ik het door heb zal ze dat, zoals ze dat met zoveel doet, wel ergens in dat koppie van d’r opslaan. En verbaasd ze me ineens door bij een zeepaard haar mond een paar keer open en dicht te doen. Waarna ze waarschijnlijk met een enthousiast gezicht in haar handen begint te klappen. Trots op zichzelf dat ze het zojuist goed heeft gedaan. En dan klap ik trots met haar mee. Weer wat geleerd, weer verder ontwikkeld en weer mama trots en verbaasd achterlatend met wat ze allemaal in haar korte leventje al heeft geleerd, terug de grote wereld in om weer wat nieuws te ontdekken. Kan mama weer heel even bijkomen van deze ontdekking en vooral genieten van het moment. Want vast en zeker voor ik het weet komt Zannah me een nieuwe ontdekking laten zien.

Lees hier alle blogs van Larissa