Weer is er een week voorbij. Weer een week waarin ik voelde, veel nadacht, ervaarde en leerde. Deze week was ik een groot deel van de week ziek. “Het” heerst en in het nieuws hebben ze het veel over griepgolven, dat klinkt eng maar vooralsnog is er weinig paniek want het heeft de noemer griep. Niets aan de hand dus.
Maar goed, ik was dus ziek en lag het grootste gedeelte in m’n bed. Keek een serie, stopte met de serie omdat ik wat verzadigd was. Begon met haken, maar haakte af omdat ik er nog niet zo goed in ben. Ik las een boek uit, shopte online, keek op socials, scrolde op TikTok en zat de dagen een beetje uit.
Slapen lukte niet echt dankzij het vele hoesten en uiteindelijk zat ik mezelf een beetje in de weg. Waarom kon ik toch niet gewoon zijn? Gewoon bestaan. Waarom zat ik mezelf wat in de weg? Het nooit stilstaande hoofd bekeek het leven van alle kanten en er vormde zich een mening. Ik was er niet over uit, probeerde het weer eens allemaal te laten en het gewoon maar te ervaren. En waar dat me steeds beter afgaat tegenwoordig, blijkt dat ziek zijn me gewoonweg niet zo goed afgaat. Ik vind het lastig om het af te laten weten en mensen teleur te stellen. Dat doe ik uiteraard niet maar toch bleef dat gevoel wat hangen.
Na het ziek zijn kwam daar eindelijk weer het moment dat ik weer naar buiten kon. Als een dartelend hertje ging ik richting m’n motorles, na 4 dagen in bed kon ik er weer op uit! Maar tijdens die les gebeurde er iets vreemds. Of nou ja, voor mij niet zo heel vreemd maar voor velen anderen misschien wel. Er ging iets niet zo lekker in het begin. En in plaats van dat te ervaren en weer door te gaan stapelde ik het bij al die andere dingen die niet lekker gingen de afgelopen week/ tijd.
Dat werkte uiteraard niet heel productief. Het ene na het andere ging niet lekker, werd opgestapeld bij al die andere dingen in mijn hoofd en ik zat er keihard van te balen. Van mezelf te balen. De rij-instructeur zei aan het einde: ” Lieverd, laat jij jezelf toch gewoon eens fouten maken. Gun jezelf dat toch eens!”.
Nog geen 24 uur later besprak ik het met een collega en een coach van het werk. Ik kreeg hetzelfde teruggekoppeld van hen. Het stoppen met haken omdat ik niet verder kom dan een ketting haken en ik gewoon leuke dingen wil kunnen maken. Maar zoals de coach zei: “Wat maakt het uit, al haak je alleen maar kettingen. Dan haak je straks gewoon tig kettingen en maak je een vliegengordijn van gehaakte kettingen!”.
Het klopt. Ik wil gewoon graag (snel) aan het einde van dingen zijn, dat geeft me endorfine en maakt me gelukkig. Maar dat proces van leren, het niet gelijk kunnen, proberen en doorzetten, daar ben ik niet zo goed in. Ik kan goed leren, leer makkelijk. Zodra er een fysiek aspect bij komt kijken, dan ga ik teveel nadenken en blokkeert het hoofd de boel.
Een streven naar perfectie, het onvermogen om het hoofd uit te zetten, mezelf de gunfactor geven. Het is een proces waarvan ik iedere keer weer denk dat ik er redelijk doorheen ben. Maar na zoveel verschillende spiegels voorgeschoteld te hebben gekregen de afgelopen week, kan ik niet anders concluderen dan dat ik ook hiermee weer eens probeer direct door te gaan naar start.
Zo werkt het niet. Ik moet het dus echt gaan ervaren, leren dat ik mag leren. Dat ik fouten mag maken, dat mensen tegen me kunnen zeggen dat ik iets beter op een andere manier kan doen, niet gelijk de stekker eruit trekken omdat het me niet makkelijk afgaat. Lastig en confronterend maar het gaat uiteindelijk een wijze les worden. En wanneer ik dat geperfectioneerd heb? Ik ga het maar ervaren……
