Hekel aan voorlezen, toch taalontwikkeling stimuleren
Sinds ik mezelf sinds 9 maanden moeder mag noemen, gaat er bijna maandelijks wel een nieuwe wereld voor me open. Zo blijf ik door allerlei apps en ervaringen van andere moeders op de hoogte van de ontwikkelingen van baby’s en dan vooral ‘wat ze op deze leeftijd zouden moeten kunnen’. In een grijs verleden heb ik de master ontwikkelingspsychologie gedaan en ik ben er net zo snel weer gestopt. Het paste niet bij mij. Maar nu ik de verantwoordelijkheid draag voor een hulpeloos wezentje, is het toch wel een soort van mijn taak om haar taalontwikkeling niet in de weg te staan en het liefst zelfs te stimuleren.
Taalontwikkeling van een baby
Vanaf de geboorte is een kindje sterk gericht op taal en praten. Eén van de belangrijkste dingen die een kindje in de eerste jaren ontwikkelt, is dan ook taal. Fijn, want stel je voor dat ze tot hun 5de levensjaar alleen maar zouden huilen of gillen als ze iets nodig hebben! Dat taalontwikkeling belangrijk is, daar is iedereen het wel over eens. Hoe je dat als ouder kunt stimuleren, is ook vrij helder en eigenlijk ook best simpel. Wat ik vooral in al die apps las en van andere moeders vernam, is het voorlezen aan je kindje. En dan niet eens de 12-delige reeks over het ontstaan van het Romeinse Rijk, gelukkig. Een mini-prentenboekje van Woezel en Pip is al prima en spreekt waarschijnlijk ook meer tot de verbeelding van je kleintje.
Ontwikkeling van een leesmoeder op de basisschool
En helaas wringt hem daar de schoen. Als er namelijk iets is waar ik een grondige hekel aan heb, is het lezen en voorlezen. Ik heb daar niet altijd een hekel aan gehad, het is ontstaan met de jaren. Op de basisschool was lezen zelfs één van mijn favoriete bezigheden. Hele boeken verslond ik en mijn eigen taalontwikkeling verliep meer dan prima. Ik vinkte moeiteloos alle niveaus van lezen af en voor spelling kreeg ik in groep 4 aan het eind van het jaar een 10, want het hele schooljaar had ik geen enkele fout gemaakt. Toen ik in groep 6 zat, werd ik zelfs voorlees’moeder’ voor de kinderen van groep 3 tot en met 5 en tot en met groep 8 ben ik voorleesmoeder gebleven. Ik kreeg daarnaast logopedie, omdat mijn spreektempo veel te hoog lag. Ik heb echt moeten leren om langzamer te praten, iets dat me nu in mijn werk als psycholoog veel voordelen oplevert. Tussendoor deed ik mee aan voorleeswedstrijden van de bibliotheek, waar ik bloednerveus voor was, maar zo leuk vond ik het dus!
Engels op de middelbare school
Tijdens Engels op de middelbare school, was het aanbod al snel doorgewerkt. Vanaf de 5de klas hoefde ik geen proefwerken meer te maken, maar werd ik beoordeeld op mijn nakijkwerk van mijn klasgenoten. In deze tijd begon ook een beetje mijn hekel aan lezen te ontstaan. Mijn interesse voor muziek groeide en het enige dat ik met plezier las, waren de songteksten in zo’n dun boekje dat in de voorkant van een CD-hoesje zat. Het liefst samen met het betreffende nummer op de achtergrond, zodat ik zo snel mogelijk goed mee zou kunnen zingen. Lezen werd meer een verplicht nummer wanneer ik moest leren in plaats van een ontspannende bezigheid. Tegen de tijd dat ik in de examenklas zat, was ik het lezen zo beu dat ik twijfelde of ik überhaupt naar de universiteit wilde. Want als je ergens veel zou moeten lezen, dan was het daar wel! Ik deed het met frisse tegenzin en heb er nooit spijt van gehad, maar manmanman, wat was al dat lezen af-schu-we-lijk!
Lezen als volwassene
Lezen is dus geen hobby meer van mij, waarschijnlijk wordt het dat ook nooit meer. Soms kan ik me ertoe zetten, maar aangezien ik de overtuiging heb dat ‘je ergens toe zetten’ niet altijd hoeft (zeker niet als je er ook nog eens niet blijer van wordt, zoals in dit geval), komt dat amper voor. Ik zou ook niet weten waarom ik dat nu voor mezelf zou moeten doen. Schrijven daarentegen vind ik leuk! Deze blog schrijven is bijvoorbeeld leuk. Ik heb me als vrijwilliger aangemeld bij Freya voor het Freya Magazine, waar ik dan artikelen voor mag schrijven. Top! En recent heb ik als psycholoog mijn eerste e-book geschreven, ook leuk! Neem trouwens ook contact met me op als je een origineel Sinterklaas-gedicht wilt, vind ik ook fantastisch! Maar lezen, jekkie….
Voorlezen aan je baby voor de taalontwikkeling
Toen ik dus weer herinnerd werd aan het belang van voorlezen aan je kindje, gingen mijn arm- en nekharen simultaan rechtovereind staan. Gelukkig zijn het dan geen hele boekwerken, maar het gaat om het principe, zoals bij zoveel. Als ik ‘me er dan toe zet’ (want hé, voor je kind doe je blijkbaar alles) en samen met Lena een boekje erbij pak, word ik ook nooit beloond voor mijn zelfopoffering. Lena kijkt me aan met een blik van ‘watgaanwedoen?’ en als ik met mijn beste ‘voorleesmoederstem uit vervlogen tijden’ een verhaal van Woezel en Pip voorlees, kijkt ze naar alles behalve het boekje. Ik wijs, ik motiveer, ik duw het boekje in haar gezichtsveld (wellicht heeft ze hierdoor later een bril nodig), maar het mag allemaal niet baten. Lena vindt vooral het geklets heel gezellig en het boekje eet ze liever op.
Wat kun je doen als je een hekel hebt aan voorlezen?
Ik ben er dan ook snel klaar mee, want blijkbaar maak ik er niemand blij mee. Het enige dat op dit soort momenten ontwikkelt, is mijn eigen frustratie en het uitlach-vermogen van mijn man, die het tafereel bekijkt alsof ik een theaterwaardige cabaretvoorstelling geef. Gelukkig zijn er alternatieven om de taalontwikkeling te stimuleren. Zo praten wij enorm veel met/tegen Lena, benoemen we alles wat we doen en zien, maken we om de beurt geluidjes om gesprekken na te bootsen, zingen we veel en gebruiken we handgebaren om Lena haar taalvaardigheden aan te spreken. Want taal gaat gelukkig om meer dan verbale uitingen en voorlezen. Dat is voor mij goed nieuws!
En ik denk ook voor veel andere moeders. Want voorlezen wordt toch wel gezien als ‘de heilige graal’ wanneer het gaat om het stimuleren van de taalontwikkeling van je kindje. Maar het kan dus ook anders en dat is net zo goed en liefdevol als voorlezen!
