Gewoon weer even kind willen zijn

Weer even kind willen zijn. Ik denk dat we het allemaal wel weer eens willen. Je alleen maar druk hoeven maken met welke knuffels je vandaag thee drinkt, of welke kleurplaat vandaag ingekleurd gaat worden. Of beide, tegelijk, en als je dan halverwege het thee drinken de knuffels alleen laat aan de thee tafel omdat je liever gaat kleuren is er niemand die geïrriteerd of boos wordt. Geen knuffel die verantwoording vraagt. Geen verantwoordelijkheden en gewoon lekker doen waar je zin in heb, dat willen we allemaal toch wel af en toe?

Je verantwoordelijkheden even los kunnen laten

Als je eenmaal kinderen hebt zijn die momenten er weer waarop je als ouder weer even helemaal kind kan zijn. Zonder dat het raar is en zonder dat iemand raar naar je kijkt. Je kan ook weglopen bij het thee kransje als je daar geen zin meer in hebt, geen knuffel die je tegenhoud, om vervolgens met je tong uit je mond ook een kleurplaat in te kleuren. Onder het mom dat je een leuke ouder bent omdat je samen met je kind kleurt, maar stiekem is het gewoon heel leuk die kleurplaat met allerlei kleuren tot leven te brengen. Die kleine momentjes dat je de verantwoordelijkheden voor volwassen dingen even helemaal los kan laten.

Maar er zijn ook plekken waar je echt weer even helemaal volledig kind kan zijn. Samen met m’n schoonzusje Rowena ging ik afgelopen week naar zo’n plek, samen met onze meiden. Een plek waar je kan zwemmen in een ballenbak, van hoge glijbanen af kan gaan en kan springen op reuzen trampolines. Voor onze twee meiden uiteraard gingen we naar deze grote binnenspeeltuin. We klommen keurig met ze mee, hielpen ze als ze van de hoge glijbaan af wilde en rende achter ze aan als ze ineens bedachten dat ze een ander speeltoestel wilde beklimmen.

Tuurlijk genoot ik daar al van, maar toen mijn nichtje Dyenna van 2 op de trampoline tegen me zei dat ik echt niet zo hoog kon springen als haar, veranderde ik echt in het grote kind. Ik probeerde zo hoog mogelijk te springen en Rowena deed daar uiteraard aan mee. Al snel gingen Zannah en Dyenna hun eigen gang en deden Rowena en ik een wedstrijd, wie het hoogste kon springen, wie het snelst de vulkaan op kon klimmen en hielden we een ballenbakbal gevecht in de ballenbak. Waar we geïrriteerd raakten op elkaar omdat een ballenbakbal tegen je hoofd soms best zeer doet, maar daardoor nog fanatieker gingen gooien. En uiteindelijk lachend de ballenbak uit liepen. De irritaties waren verdwenen en wie er had gewonnen maakte niet uit, want we waren weer even kind en hadden het gewoon leuk gehad. Dat was genoeg. Mijn schoonmoeder appte de terechte vraag wie het meer naar de zin hadden gehad. Rowena en ik of onze meiden. Ik weet het niet. De meiden hadden genoten, dat straalde van ze af, maar ook wij liepen stralend en voldaan naar buiten.

We hadden het leven vol met die volwassen verantwoordelijkheden voor een paar uur los gelaten. Maakte ons voor heel even alleen maar zorgen of de barricade in de ballenbak waar we achter zaten hoog genoeg was om de ballenbakballen van de ander tegen te houden, welk ijsje we daarna zouden gaan eten om even bij te komen van ons gevecht en te beslissen of we na het ijsje nog een keer op de trampoline zouden gaan springen of de vulkaan nog eens zouden beklimmen.

En naast al dat kind zijn genoten we als moeder volop van de blije bekkies van onze dochters. Gewoon, even gek doen, even alles loslaten en vooral evenveel erg genieten. Om vervolgens heel voldaan weer terug het volwassen leven in te stappen.

Lees hier alle blogs van Larissa