Chipslabels, decemberstress en oliebollen
“Nee hoor, het hoeft voor mij niet zo uitgebreid”. Aldus mijn zoon, op de vraag of ik nog iets gezelligs van zijn verjaardagstraktatie moest knutselen. Hij wilde chips trakteren. Dat was geen verrassing want daar had ik hem zelf op aangestuurd. Lekker makkelijk, en coronaproof, zoals dat heden ten dage nou eenmaal moet. Chipszakjes dus. Zonder geknip en geplak van themaverpakkingen (Paw Patrol legt het inmiddels af tegen Mario) of het nieten van een berg franje en lint. ‘Mooi’, dacht ik. Daar hoef ik me niet druk over te maken.
Drukke decembermaand
Want december is een maand die bij uitstek geschikt is om flink in de onrust-modus te schieten. Te beginnen met die ouwe knakker met lange baard, die elk jaar het stress-seizoen komt openen door kinderen te doen stuiteren van de zenuwen en ouders heen en weer te laten rennen met inpakpapier, rijmwoordenboeken en behangplaksel. En dan moet je nog een week of 6 tot Kerst. Waarvoor dan weer last-minute foute kersttruien gezocht dienen te worden omdat daar een speciale dag voor blijkt te zijn op school. Het seizoen vol verwachtingen van culinaire hoogstandjes en gezelligheid met mensen met wie je het normaal gesproken goed kunt vinden behalve als het een vereiste is. Vervolgens mogen we het jaar afsluiten met terugblikken (ja, er was nog steeds die kutcorona) en vooruitblikken (nee, we zijn voorlopig nog niet van die kutcorona af) en iets als ‘we moeten wel wat feestelijks doen met Oud&Nieuw maar niemand weet wat en we zijn eigenlijk om 22:30 al moe’.
Als kind vond ik december een magische maand. Vol met lichtjes en cadeaus, snoepgoed en lieve opa’s en oma’s. Maar als volwassene blijkt ineens dat je dan zélf verantwoordelijk bent voor die magie. Pas dan komt de echte teleurstelling dat zowel Sinterklaas als vliegende rendieren niet bestaan en iemand anders moet zorgen voor eh tsja… alles. Natuurlijk zitten de lichtjessnoeren dan in de knoop, krijg je ruzie met tante Riet over de spelregels van Yahtzee, en brand de soufflé aan. En op het laatst eet je je misselijk aan de oliebollen omdat je er daar wéér teveel van gekocht hebt. Want zo gaat dat in de echte wereld. Geen pratende sneeuwpop die je zal redden. Tel daar een winterdepressie door gebrek aan daglicht en een kinderverjaardag in december bij op, en tel uit je verlies. Een simpele traktatie bestaande uit een berg van zakjes chips in een grote doos leek me dan ook een uitkomst. Zeker als de jarige dat helemaal prima vindt.
Maar ik ken mezelf langer dan vandaag. Na meer dan 30 jaarwisselingen, 834 goede voornemens, en 6 jaren decemberstress met jonge kinderen zag ik de bui al hangen. De magie moest er toch komen. Niet meer voor mezelf. Niet voor al die volwassenen om me heen. Maar wel voor mijn kinderen. We kochten sinterklaascadeau’s en pakten ze (op tijd!) in. Ik schreef gedichten. We versierden de boom samen, met zoals elk jaar twee nieuw uitgezochte ornamenten erbij. We vierden Kerst, alle regels in acht nemend, verspreid over drie dagen met alle familie.
En ik maakte labels. Chipslabels met zijn naam en leeftijd en ballonnetjes. Ik versierde de mand. Ik plakte er een grote opblaas-zeven in. Feestelijk moest het worden. En feestelijk werd het. Een grote lach als bevestiging. December zal nooit meer zijn zoals vroeger. Maar die kleine momentjes van magie, door de ogen van kinderen, maken het toch de moeite waard. Nu nog zorgen dat ik dit jaar eens níet te veel oliebollen koop.
Lees hier alle blogs van Tessa op Beebs and Moms
