Afscheid nemen van een huisdier, sommige mensen zullen het waarschijnlijk onzin vinden. Het is toch maar een dier? Andere zullen het begrijpen. Dat een huisdier deel van het gezin kan zijn, een maatje, een vriend. Bij ons was dat het geval met Teun. Hij was deel van ons gezin; onze konijnenzoon, Zannah haar konijnenbroer en beste maatje. Mijn kleine grote vriendje, waar we nu ongeveer twee weken geleden afscheid van hebben moeten nemen.
Ons konijn Teun was een echt maatje
Mijn vorige konijntje Pluisje, die bijna 9 is geworden, overleed en na veel verdriet besloten Dennis en ik Teun te verwelkomen als nieuw gezinslid. Dat is alweer ruim 8,5 jaar geleden. 8,5 jaar was Teun onze kleine grote zachte vriend met wie we knuffelden op de bank, waarmee we genoten van zomeravonden op ons balkon en diegene die we soms vervloekten als er weer een oplader door het midden geknaagd was. Maar hij was niet alleen ons maatje, ook Zannah en Teun werden maatjes. Als ze een boekje zat te lezen ging hij naast haar liggen op het kleed, en als Zannah een koekje of haar fruit at deelde ze dat standaard met Teun.
Lees ook: Niets is meer veilig want mijn baby loopt!
“Daar stond ik dan midden in de nacht, alleen en huilend”
Vrij onverwachts hield dat ineens op. We wisten natuurlijk wel dat Teun al een aardige senior aan het worden was, maar een paar dagen voor zijn overlijden bij zijn jaarlijkse prikje zag hij er volgens de dierenarts voor een oud konijntje nog prima uit. Een paar dagen later veranderde dat plotseling: hij begon wat zwaarder te ademen en dat veranderde binnen het uur in happen naar lucht. Nog een uur later om 1 uur ‘s nachts stond ik bij de dierenarts, waar hij een enorme tumor in zijn borst bleek te hebben die zijn luchtpijp verdrukte. Hij was langzaam aan het stikken, er was eigenlijk maar 1 juiste keuze die ik kon maken. Daar stond ik dan om half 2 midden in de nacht, alleen. Huilend belde ik Dennis op en we besloten samen Teun niet te laten lijden. Dennis en Zannah hadden niet eens afscheid kunnen nemen, maar we maakten de moeilijke keuze uit liefde voor Teun. Ik aaide Teun over zijn neusje wat hij altijd zo fijn vond en praatte tegen hem tot zijn buikje stopte met bewegen en zijn hartje stopte met kloppen. De volgende morgen mochten we met z’n drieën langskomen om afscheid te nemen voordat Teun naar het crematorium werd gebracht.
Den en ik huilde om het plotselinge gemis van Teun, maar ook omdat we het Zannah de volgende dag moesten gaan vertellen. Zannah is nu 1,5 jaar dus of ze begrijpt wat er aan de hand is weet ik niet, maar missen zal ze hem vast dachten we. En dat is ook zo.
Afscheid nemen van ons konijn
Toen we haar de volgende morgen vertelden dat Teun een sterretje was geworden keek ze richting zijn (lege) huisje en stak haar handjes in de lucht. Haar manier om aan te duiden dat ze iets niet weet en ze begon hem te zoeken op de plekjes waar hij vaak lag. Op haar speelkleed, onder het bankje op ons balkon en nog eens in zijn huisje. Ze zocht haar konijnenbroer Teun. Dat deed ze de hele morgen tussen het spelen door tot we vertrokken richting de dierenarts om afscheid te nemen. Eenmaal daar vouwde de dierenarts de handdoek waar Teun inlag open en Zannah werd gelijk enthousiast toen ze hem zag. Daar was hij dus. Ze begon hem gelijk te aaien en kusjes geven, maar toen Teun daar niet op reageerde stopte ze even en keek hem een tijdje aan. Daarna ging ze verder met kusjes geven. Met z’n drieën namen we op een mooie manier afscheid van Teun. Zo zeiden we voor de laatste keer gedag tegen onze konijnenzoon en konijnenbroer.
Langzaam lijkt het gemis van ons huisdier een beetje een plek te krijgen
We zullen het nu met z’n drieën een plekje moeten gaan geven. Waar Zannah in de eerste dagen met haar koekje en fruitje nog naar Teun opzoek ging, en als we weg gingen zwaaide in de richting van zijn huisje wat ze altijd deed, neemt dat nu af. Ze is niet meer continu op zoek. Het lijkt erop dat ze het verlies van haar maatje een plekje aan het geven is. Bijzonder om te zien hoe zo’n klein mensje van anderhalf jaar er op haar manier mee om gaat. Accepteren dat Teun die ze al haar hele leven kent ineens verdwijnt. Ik zal hetzelfde gaan doen in de loop der tijd. Accepteren dat het stiller is in huis en zijn verlies een plekje geven. Een plekje in ons hart en in ons hoofd! Waar Teun voor altijd zal zitten!
Lees hier alle blogs van Larissa
