Hoe vaak moet je iets zeggen voordat je kind luistert?

De vorige keer vertelde ik al hoe Zannah haar interesse naar speelgoed steeds verder uitbreid. Maar niet alleen naar speelgoed breid haar interesse natuurlijk uit, er is veel meer interessant. Eigenlijk alles wat zo’n beetje binnen handbereik is lijkt het soms wel. Mijn woonkamer is al een stuk leger in vergelijking met een paar maanden geleden. Alles wat gevaarlijk is heb ik tijdelijk weg gehaald. Maar niet alles is weg, er zijn nog een paar dingen waar Zannah bij kan en die dus ook dagelijks haar interesse wekken.

Niets in huis is veilig voor mijn onderzoekende baby

De houten onderzetters bijvoorbeeld, die op onze salontafel liggen, die belanden elke dag meerdere keren op de grond. Een foto van mijn moeder, die pakt ze van de vensterbank en geeft ze af en toe een kus. Wel op haar manier, met haar mond open en tong naar buiten. Super lief, maar daarna sleept ze de foto met haar mee. En dus probeer ik haar te leren dat ze die niet mag pakken.

Konijnenbroer Teun even aaien is altijd leuk, maar soms pakt ze dan ineens zijn vacht vast en trekt eraan, of het aaien verandert in slaan. (We hebben een konijn, Teun, zijn hok staat eigenlijk altijd open en hij loopt dus ook gewoon bij ons in huis rond). Gelukkig is hij sneller dan Zannah en red hij zichzelf meestal. Zo niet dan kom ik hem redden. Al is de interesse tussen Teun en Zannah wederzijds. Ze zoeken elkaar af en toe gezellig even op. Vooral als één van de twee aan het eten is. Echte vrienden delen hun eten natuurlijk, dus ook Zannah en Teun.

21 keer zeggen wat mag en niet mag voordat het land?

En kleine pluche alpaca’s. Die hebben we ooit eens gekregen en komen uit Peru. Een gele en een bruine alpaca met een gekleurd gehaakt kleedje op hun rug. Ook die zijn uiteraard heel interessant, maar ze zijn niet om mee te spelen. Daar begint een stukje van mijn opvoeding: haar leren wat wel en niet mag, maar hoe pak ik dat aan? Dennis heeft eens een cursus gehad op zijn werk en daar geleerd dat je iets 21 keer moet zeggen tegen iemand tot ze er daadwerkelijk iets van leren en bereid zijn hun gedrag aan te passen. Wie weet werkt dat bij baby’s ook. Ik ga het proberen.

De aanhouder wint

Elke keer als Zannah naar de tv kast kruipt, zich optrekt tot ze staat en haar handje richting de alpaca’s gaat, loop ik naar haar toe. “Nee Zannah, die zijn van pap en mam, die zijn niet om mee te spelen, laat ze maar staan”. Vele malen op een dag herhaal ik dat zinnetje en haal ik haar weg bij de kast. Tot ik ga koken, Zannah heeft niet door dat ik haar vanuit de keuken kan zien. Dennis zit op de bank op zijn telefoon en Zannah zit op de grond, ze heeft zojuist de mand gevuld met haar speelgoed omver getrokken. 1 voor 1 haalt ze al het speelgoed eruit, speelt er even mee en gaat door naar het volgende net zo lang tot de mand leeg is en ze omringt is door haar speelgoed. Speelgoed wat ze allemaal in haar handen heeft gehad en dus niet meer interessant is.

Haar ogen vallen weer op de alpaca’s. Ze kruipt er naartoe en trekt zich op aan de kast, draait zich even om naar Dennis om te kijken of hij het ziet. Dennis kijkt niet, dus pakt ze 1 van de alpaca’s uit de kast. Het lijkt of ze er zelf van schrikt, dat het haar eindelijk is gelukt er één te pakken. Een paar keer kijkt ze van Dennis naar de alpaca in haar hand en weer terug. Dan begint ze enthousiast te gillen en met haar hand waar ze de alpaca mee vast heeft in de lucht te zwaaien om de alpaca vervolgens in haar mond te stoppen. Op dat moment heeft Dennis het door, hij loopt naar Zannah toe en ik hoor hem hetzelfde zeggen als wat ik die dag al tientallen keren tegen haar heb gezegd. We zijn samen inmiddels de 21 keer wel gepasseerd denk ik.

Wat is nou toch de juiste opvoedtechniek?

Of het 21 keer herhalen bij baby’s werkt is dus nog een vraag, het leek alsof ze wist dat het niet mocht alleen deed ze het toch. Misschien werkt het wel, maar overheerst haar interesse naar het onbekende. Misschien werkt het ook wel helemaal niet, leek dat alleen maar zo. Als dat zo is, dan bij deze: sorry alpaca’s, ik hoop dat jullie tegen een stootje kunnen. Dat jullie het aankunnen een paar keer per dag door elkaar geschud te worden, opgegeten te worden om vervolgens kletsnat van het kwijl weer terug in de kast gezet te worden. Wachtend tot Zannah jullie weer opnieuw in het vizier krijgt.

Ik doe mijn best als moeder om haar te leren wat wel en niet mag. Maar dat lukt kennelijk niet in 1 keer. Ook niet in 21 keer. Ik moet misschien maar op zoek naar een andere opvoedmethode. Maar hou vol alpaca’s, ik geef niet op tot het is gelukt, en jullie in plaats van speelgoed weer alleen decoratie zijn. Tot konijnenbroer Teun echt alleen geaaid wordt en tot de foto van mam gewoon rustig in onze vensterbank blijft staan. En dit zal misschien niet mijn beste moeder/opvoed actie zijn, maar de houten onderzetters die elke keer van de tafel op de grond belanden, die neem ik wel voor lief. Want ach, spelen met iets wat niet mag is soms toch het leukst….