De belangrijkste les van mijn allereerste bevalling
Bij mijn allereerste zwangerschap was ik echt doodsbang voor de bevalling. Ik was zo bang voor de pijn die zou gaan komen. En inderdaad: het deed pijn, heel veel pijn, maar toch vond ik het achteraf gezien meevallen. Ik vertel hierover in mijn blog van deze week.
Opzien tegen de bevalling
Ik zag dus echt heel erg op tegen mijn allereerste bevalling. Ik heb sowieso al een hele lage pijngrens. Als iemand mij prikt in mijn arm, roep ik al AUW! (en heb ik daadwerkelijk een blauwe plek) Dus zag ik heel erg op tegen de pijn die zou komen. Toch weerhield dit me er niet van om op tv (Youtube bestond nog niet) naar allerlei programma’s te kijken waarin de verschrikkelijkste bevallingen voorbij kwamen. Al hielp dit me niet echt bij mijn angsten, ik kon het niet weerstaan om er toch naar te kijken. Aan het einde van de zwangerschap was ik alleen maar gedachteloos woordpuzzels aan het maken. Zodat ik niet teveel aan mijn aanstaande bevalling kon denken. Achteraf denk ik dat ik hierdoor niet echt heb kunnen genieten. Vooral niet aan het einde, toen de bevalling steeds dichterbij kwam.
Kinderwens en bevalling
Uiteraard was mijn kinderwens wel heel groot. Al van kleins af aan wist ik dat ik moeder wilde worden. Voordat ik zwanger werd heb ik er alleen nooit echt bij stil gestaan dat je dan natuurlijk ook een bevalling mee moet maken. Tijdens de zwangerschap ging dat kwartje toch echt wel vallen:-) Uiteindelijk heb ik zes bevallingen doorgemaakt. Het viel me dan ook ,achteraf na de bevalling, allemaal wel mee.
Tip, lees ook: het bevallingsverhaal van Kimberly
De bevalling
Toen de dag daar was en de bevalling zich toch echt aandiende, was ik op zich vrij rustig onder alles. Het leek wel of ik me er toch wel aan over gaf. Gelukkig werden de weeën geleidelijk aan heviger. Waardoor ik echt aan de pijn heb kunnen wennen als het ware. Naarmate de weeën heftiger werden en de pijn ook echt heel heftig was, keerde ik me in mezelf en bleef ik naar 1 punt kijken. Dit hielp me heel goed. En niet vechten tegen de pijn, maar meegaan met de pijn. Maar wat mij het meeste is bijgebleven van de bevalling is het moment dat ik in paniek dreigde te raken. Ik mocht gaan persen en ik had zoveel pijn dat ik het echt even niet meer wist. De verloskundige zei hard tegen me: we zijn hier niet om te schreeuwen, maar om een kind te baren. Kom op, je kan het! Ik schrok van de felheid in haar stem, maar dit was ook echt wat ik op dat moment nodig had. Ik werd rustig en luisterde goed naar de instructies van de verloskundige en verpleegster en binnen een kwartier persen werd Jamie geboren.
Wat ik heb geleerd tijdens de bevalling
Na de bevalling vond ik de pijn echt meevallen. En dat terwijl ik zoveel pijn had moeten doorstaan. Doordat ik met de pijn enigszins wist om te gaan en uiteraard een heel mooi doel voor ogen had viel het me reuze mee. Ik heb geleerd dat ik veel meer kan dan ik altijd heb gedacht. Ik heb geleerd dat ik me niet moet verzetten tegen de pijn, maar er beter in mee kan gaan. Mijn bevallingen zullen altijd de mooiste herinneringen van mijn leven blijven. Ondanks de pijn.
Liefs Tamara
Lees hier alle blogs van Tamara!
