Apengedrag van moeder en dochter

We stammen af van de apen, althans als we de wetenschappers daarin geloven. Het verhaal van Adam en Eva is er natuurlijk ook. Persoonlijk geloof ik in het apen verhaal. Iets wat me eigenlijk alleen maar duidelijker werd toen Dennis en ik laatst met Zannah naar de Apenheul gingen.

Weekje weg en naar de Apenheul

Zannah is nu ruim anderhalf, en we waren een weekje weg in de buurt van Apeldoorn dus besloten een dagje naar de Apenheul te gaan. Helemaal aangezien Zannah haar lievelingsknuffel, grootste vriend en maatje een aapje is, genaamd Aapie. Als baby zijnde was haar favoriet een konijn, vermoedelijk omdat wij die ook het vaakst aan haar gaven. Maar konijn heeft al een hele tijd plaats gemaakt voor Aapie. Aapie is zo’n groot maatje van Zannah dat we zelfs 2 reserve Aapies hebben. Een beste vriend raak je natuurlijk niet graag kwijt.

Bij de aapjes langs

Aapie dus, en dus dachten we dat ze de apenheul vast helemaal fantastisch zou vinden. Een dag omringt door allemaal verschillende apen. Waar we er eigenlijk ook al snel achter kwamen hoeveel apen en mensen gemeen hebben, er werd namelijk gevraagd of we 1.5 meter afstand wilde houden tot alle apen, van sommige soorten was namelijk bekend dat ze corona kunnen krijgen. Het gedeelte in het begin waar de doodskopaapjes normaal gesproken loslopen was afgezet en je kon er maar 1 route lopen door een soort kooi. De doodskopaapjes lieten zich daar niet zien dus Zannah haar aandacht was al snel bij de plantjes, eikeltjes en steentjes op de grond. Ze verzamelde een paar eikeltjes en we liepen verder. Ze was helemaal in haar eigen wereldje en vond alles interessant behalve de apen. Eigenlijk precies hetzelfde wat er bij de apen ook gebeurde.

Bij de gorilla’s waren alle gorilla’s aan het wachten op eten, behalve de babygorilla’s. Die speelden en bevonden zich in hun eigen baby gorillawereld. Dennis en ik luisterden naar wat er over de gorilla’s verteld werd en bekeken hoe ze het eten wat hun toegeworpen pakte, Zannah niet. Die was druk met de eikeltjes in haar hand. Even later toen we over een brug liepen waar we omringd werden met allemaal apen, lag Zannah op de grond en gooide de stokjes die ze vond door de kiertjes van de brug. Onder de brug bevond zich een aapje wat ook enkel druk was met kleine takjes van de grond. Ze is echt net een klein aapje dacht ik nog. Helemaal toen ze bij de oerang oetangs in één van de baby oerang oetangs een speel maatje had gevonden. Om de beurt legden ze hun handen op de ramen en keken elkaar aan alsof ze elkaar begrepen.

Apengedrag

Maar niet veel later zorgde de natuur ervoor dat ik ook apengedrag ging vertonen. Zannah gooide een eikeltje in een kier van een paaltje, maar wilde hem terug. Met haar kleine vingertjes probeerde ze het eruit te krijgen, maar het lukte niet en ik moest helpen. Mijn vingers pasten überhaupt niet in de kier. Maar in plaats van te zeggen dat ze afscheid moest nemen van het eikeltje, want ze had het er toch echt zelf ingegooid en was het nu dus kwijt, kwam mijn apengedrag naar boven. Vindingrijk als de apen zocht ik een stokje dat dun genoeg was en in de kier paste maar wel sterk genoeg was om het eikeltje naar boven de duwen. Op mijn hurken poerde ik in de kier, en Zannah hield goed in de gaten of het lukte. Mensen keken van een afstandje toe naar wat we aan het doen waren. En na een paar minuten toekijken benoemde Dennis het: ‘jullie vertonen wel een beetje apengedrag daar’.

Daarentegen bleek wat we dachten over Zannah helemaal niet waar te zijn. Die vond op de baby oerang oetang na de apen niet interessant. Alles behalve de apen, samen met Aapie ontdekte ze van alles, behalve de apen. Ze heeft denk ik gewoon maar oog voor één aapje, haar allerbeste vriendje Aapie. En daar kan geen enkele andere aap tegen op.

Lees hier alle blogs van Larissa