Aandacht verdelen en onverdeelde aandacht
Het is in gesprek met een andere moeder dat ineens het besef binnen knalt als een biljartbal in de pocket. We hebben het over onze kinderen, de leeftijden en de groepen op school. Mijn zoon is al 7. Hij zit gewoon al een half jaar in groep 4. Groep 4! Nog maar één zomervakantie tussen hem en de bovenbouw. Dit kalenderjaar nog gaat hij naar groep 5 en hoort hij bij ‘de groten’ op school. Ik heb het gevoel alsof ik uit een tijdmachine gestapt ben, met een gat ter grote van jaren tussen gisteren en vandaag. Ik herinner me hoe ik dagdroomde over de tijd dat hij surprises en huiswerk zou moeten maken voor school, waar hij zelf naartoe zou fietsen, met zelf gesmeerde boterhammen. Nu sta ik al met een half been in die tijd. De eerste 6 jaar, de jaren van puur verzorgen, zijn voorbij. Ik vraag me af of ik daar wel genoeg bij aanwezig geweest ben.
Eenmaal thuis kijk ik naar de blonde lange jongen die ooit opgekruld in mijn buik lag. Voor ik het weet wordt de brok in mijn keel vergezeld door opwellende tranen. Hoe kan dit nou. Hoe is het mogelijk dat ik zoveel heb gemist? Het antwoord schreeuwzingt een paasliedje door de kamer. Mijn dochter. Het besef dringt zich vlug aan me op. Zijn zusje heeft veel van mijn aandacht gekregen de afgelopen jaren. Niet omdat ze dat opeiste, helemaal niet, maar omdat ik het gevoel had dat zij mij harder nodig had. Omdat ze de jongste is, omdat zij niet een kind volgens het boekje is, omdat ze meer aan mij hangt, of een combinatie van dat alles. Ik zak neer op de bank. Ben ik nu echt in die valkuil gelopen?
‘De makkelijke’; dat kind dat zich goed kan aanpassen, zich aan de regels houdt, doet wat er gevraagd wordt, aanvoelt wat er nodig is en zich koest houdt wanneer het denkt dat dat moet. Dat kind was ik zelf ook. Daarom weet ik hoe juist ook dát kind de aandacht van ouders, leerkrachten, opvoeders nodig heeft. Ik kan mezelf wel voor m’n kop slaan. Maar dat gaat niet helpen natuurlijk. Meteen schieten er allerlei plannen door mijn hoofd; ik moet een ‘moeder-zoon-weekend’! Of misschien iets van een spijbeldag regelen om zonder zijn zusje de hele ochtend samen te spelen en zijn lievelingsseries te kijken. Geen gekke ideeën op zich, behalve dat het eerste een hoop planning vereist en het tweede eigenlijk niet mag (van de inspectie, die dat heus niet zal merken maar dat mijn kind zo van de regeltjes is heeft ‘ie natuurlijk niet van een vreemde).
Dan komt hij bij me zitten. Langzaam laat hij zich tegen me aan zakken. We schuiven onderuit en ik aai door zijn haar. “Hoe gaat het met je?�? vraag ik. “Goed.�? Hij meent het, het gaat goed met hem, ik zie het, ik weet het. Zo liggen we 10 minuten in stilte (nou ja, er worden nog steeds liedjes gezongen op de achtergrond) op de bank. En ik snap het. De aandacht hoeft niet groots en meeslepend. De focus moet alleen wat vaker verlegd. De contactmomenten vermeerderd. Alles wat ik wil is dat mijn kinderen zich gezien en gehoord voelen, alle twee. Dat gaat me wel lukken. En dat moeder-zoon-weekend gaan we gewoon regelen als mooie bonus.
Lees hier alle blogs van Tessa op Beebs and Moms
