Een burn-out is ontzettend vervelend. Maar zwanger en burn-out is misschien nog een lastigere combinatie door de hormonen. Ook moet je dan nog eens goed opletten met medicatie. Tijdens de zwangerschap van Evi had ik zelf een burn-out. Maar hoe kwam ik daaraan en wat heb ik gedaan om er uit te komen?

Burn-out

Een burn-out kun je krijgen na lange overvraging. De overvraging kan door jou zelf worden gedaan, door je omgeving en/of door je werk. Ook wanneer je te weinig steun ervaart in je omgeving of wanneer er een nare gebeurtenis plaatsvind in je leven kan een burn-out volgen. Door de overvraging heb je o.a. een kort lontje, heb je moeite met het verwerken van prikkels en ervaar je veel spanningen. Alles bij elkaar is het gewoonweg te veel voor jezelf. Twijfel je of je zelf een burn-out hebt? Kijk dan vooral op de pagina met informatie op Thuisarts.nl 

Zwanger en burn-out

In 2012 werkte ik op een besloten voorziening met mensen met een verstandelijke beperking en veel agressie. Ik miste een hoop steun vanuit mijn leidinggevenden en vond het lastig om met de werkdruk om te gaan. In de tussentijd kreeg ik een miskraam, ging het slecht met mijn vader zijn gezondheid, verhuisden Patrick en ik en bleef een eisprong maar uit. Elke dag was ik in de weer met zwanger worden en ging ik geregeld met groeiende tegenzin naar mijn werk. Ik kon niet ontspannen en was continue malende in mijn hoofd.

Mijn eigen patronen

De gedrevenheid en perfectionisme (tot aan faalangst aan toe) die mij altijd al begeleid hadden door mijn leven heen werden ineens een groot probleem. Ik kon niet meer stoppen en sliep verschrikkelijk slecht. Opeens kreeg ik huilbuien zodra Patrick de deur uitging en kon ik pas weer enigszins op mijn gemak zijn zodra ik bij hem was. Niet echt een hele goede ontwikkeling dus. Verder merkte ik ineens dat continue kortademig was. Ik begon dingen te zien en uiteindelijk schrok ik daar zo ontzettend van toen ik op weg was naar mijn werk dat ik veel moeite had om de schone schijn op te houden. Mijn collega’s schrokken en zeiden dat ik me ziek moest gaan melden, dat dit een burn-out was. Ik geloofde het niet en wilde niet zo vlak voor het weekend problemen opleveren voor mijn collega’s.

Zwanger?!

De dag erna was ik bij een vriendin die in een burn-out zat en alle signalen die ik benoemde herkende. Met veel moeite heb ik me de volgende dag ziek gemeld op mijn werk. Ik bleek paniekaanvallen te hebben en in een burn-out te zitten. Maar na 2 weken thuis kwam ik erachter dat ik ongesteld had moeten worden, diezelfde dag hield ik een positieve test in mijn handen. Dat kindje was zo ontzettend gewenst en gewild, daar ging ik voor strijden!

Maar na een eerdere miskraam was het ook ontzettend spannend. Je bent na een miskraam je onbevangenheid kwijt. Ik dus ook. Ik zat in 2 processen: Het zwanger zijn en daar ontzettend van genieten en mezelf weer op zien te kalefateren. Dat was lastig want ik weigerde elke vorm van medicatie, dat kindje in mijn buik wilde ik op geen enkele wijze extra belasten. Ik kreeg intensieve behandelingen van een psychiater en ging ervoor. Samen ontdekten we mijn denkpatronen en dat ik meer voor mijn eigen keuzes mocht gaan. Ook leerde ik dat ik zelf ook best wel wat te bieden heb en dus niet mijzelf altijd weg hoefde te cijferen. Ik had mechanismes waarmee ik anderen op afstand hield, ik leerde deze te doorgronden.

Hormonen en bloeddruk

De hormonen zullen mij misschien net het laatste zetje hebben gegeven waardoor ik de schone schijn niet meer kon ophouden. De angsten namen bezit van me en de balletjes die ik zo wanhopig omhoog wilde houden vielen één voor één op de grond. Door de steun van de mensen om mij heen en de therapie krabbelde ik weer omhoog. Met 2 vriendinnen die ook door een burn-out waren geveld vormden we een fijne supportgroep. Wat de één niet zomaar kon, kon de ander wel. Autorijden en alleen boodschappen doen of winkelen, ik kon het niet! Wel met ondersteuning kon ik winkelen. Autorijden ben ik stapsgewijs weer gaan doen, daar had ik een stappenplan met de psychiater voor gemaakt.

Na een dagje met mijn vriendinnen weg te zijn geweest voelde ik me ontzettend rot. Inmiddels was ik ruim 24 weken zwanger en de hele dag zag ik maar sterretjes. Toen ik mijn moeder sprak kreeg ik de opdracht direct de verloskundige te bellen. Zij kwam gelijk en mijn bloeddruk was zodanig hoog dat ik direct opgenomen werd in het ziekenhuis. Ook daar gingen de alarmbellen en ik moest me voorbereiden op overplaatsing naar een academisch ziekenhuis. Gelukkig hielpen de medicijnen die ik kreeg en mocht ik na 4 dagen, nadat ik had gesmeekt om naar huis te mogen, met flink wat afspraken naar huis.

Paniekaanvallen

Door alle oefeningen en de rust die ik fysiek had gekregen waren mijn paniekaanvallen gelukkig nagenoeg over. Zodra ik ze aan voelde komen kon ik ze onderdrukken en kon ik “weg ademen”. Van de gynaecoloog mocht ik niet meer integreren en werd ik ‘ziek door zwangerschap ‘ verklaard. Dat gaf mij een extra berg rust want nu hoefde ik pas na mijn zwangerschapsverlof weer aan het werk. Ik kon mij dus volledig richten op dat kleine grietje in mijn buik en op beter worden! En dat is uiteindelijk best redelijk gelukt. Want natuurlijk zijn er bepaalde reacties in mij die diepgeworteld zitten en die de kop opsteken in bepaalde situaties. Daarnaast is het ook het geleerde in praktijk brengen. Mijn onzekerheid en faalangst zat diepgeworteld. Nu pas kan ik steeds vaker zeggen dat ik deze 2 overwin.

Mijn bevalling?

Uiteindelijk werd mijn bevalling medisch i.v.m. zwangerschapscholestase. Met zwangerschappen heb ik sowieso niet zo veel geluk. Daar kun je in mijn blog over mijn tweede zwangerschap meer over lezen. Mijn zwangerschap van Evi heeft me extra gestimuleerd om hard mijn best te doen om beter te worden. Eerst voor haar en later zag ik in dat het ook voor mijzelf goed was. Na de kritiek die ik zag op internet op een aanstaande mama met een burn-out gaf ik al aan dat het mijn redding is geweest. Maar ook op Beebs and Moms wilde ik daarom mijn verhaal delen.

Lees ook: Mijn bevalverhaal van Evi.

Heb jij ook een burn-out gehad en hoe ben je daar uit gekomen?