Ziekenhuis
Persoonlijk Recente berichten

Hoe een winkelwagentje ons naar het ziekenhuis leidde.

Misschien had je al iets voorbij zien komen op Instagram of Twitter. Maar afgelopen zondag eindigden we met Evi in het ziekenhuis. Wat er gebeurde lees je vandaag in deze blog.

Laatste vakantiedag

Het was de laatste vakantiedag van de man dus we startten rustig op. En terwijl ik onze nieuwe tuinset aan het opknappen was, gingen hij en Evi naar het tuincentrum. Ik ging na het schilderen even douchen en ineens ging mijn telefoon. Het was de man die redelijk in paniek was: Evi was gevallen op haar hoofd en hij ging naar de huisarts. Aangezien het zondag was kon hij niet zomaar naar de huisarts maar moesten we naar de huisartsenpost (HAP). Ik ging hen bellen dat we eraan kwamen maar wist geen details dus ik zou nog terugbellen als ik meer wist.

 

Wat was er nou gebeurd?

De man en Evi waren dus naar het tuincentrum. Daar waren ze aan het kijken voor plantjes in de voortuin en gewoon aan het scharrelen. Dat vinden ze altijd leuk samen en ik ben er meestal snel klaar mee dus dat is hun uitje met elkaar. Ze hadden daar samen nog wat gegeten en gedronken en waren bijna klaar. Evi zat in het winkelwagentje met de plantjes. Daar zit ze meestal los in het grote gedeelte want inmiddels te groot voor dat zitje. Nu ook weer, alleen deze keer rolde het winkelwagentje weg en trok de man het wagentje weer naar zich toe. Omdat ze eigenlijk altijd zit is dat normaal geen probleem maar nu was ze net gaan staan en verloor ze haar evenwicht. Daardoor viel ze achterover uit het winkelwagentje met haar rug en hoofd op de (stenen) grond.

Evi stond wel gelijk zelf op maar huilde niet. De man hield haar vast en werd erop geattendeerd door medewerkers van het tuincentrum dat ze flink bloedde. De man hield haar hoofd vast om de wond te stelpen en de dierenarts van het tuincentrum heeft de wond snel bekeken. Om de zwelling tegen te houden hebben ze gekoeld maar dat hielp niet erg en er kwam een flink ei op haar achterhoofd. Ondertussen zei Evi weinig en reageerde ze niet echt meer. Daarom ging papa met zijn dochter met gierende banden richting ziekenhuis. Ik kon nog net in de auto springen onderweg. Ondertussen belde ik met de HAP met de details van wat er was gebeurd en dat we eraan kwamen. De man zat onder het bloed van Evi en zij had een nare bloederige plek op haar achterhoofd, ik schrok dus enorm toen ik hen zag.

 

HAP / Ziekenhuis

Normaal gesproken gaan we dan naar de HAP in het ziekenhuis bij ons in de buurt maar we moesten naar die in Haarlem-Zuid omdat daar ook een kinderarts aanwezig was. Tijdens de rit naar het ziekenhuis gaf Evi aan moe en misselijk te zijn, ze wilde slapen en moest spugen zei ze. Uiteindelijk gebeurde dat niet maar was ze wel erg grauw en had een heel wit neusje. Waar ze normaal de oren van mijn hoofd kletst zei ze nu dus niet veel. Evi wilde bij mij op schoot zitten en dat hebben we dus maar gedaan. (Niet zo veilig, weet ik best, maar achterin en met gordel.)

Bij de HAP aangekomen wilde Evi alleen maar slapen, dat mocht zolang we haar maar om de 2 uur wakker zouden maken. Ze werd nagekeken en haar achterhoofd schoongemaakt. De wond bleek wel mee te vallen en Evi kon goed benoemen wat ze wel en niet wilde. Maar met kinderen zijn ze heel voorzichtig dus we moesten ook gezien worden door de kinderarts en rekening houden dat we 6 uur moesten blijven. De eerste 6 uur na een hersenschudding zijn namelijk het meest kritisch waardoor het zou kunnen dat de kinderarts die uren Evi wilde observeren.

 

Spoedpost

Uiteindelijk werd Evi nagekeken door de HAP, een verpleegkundige, een co-assistent en een Arts in Opleiding (AIO). Ze had zo’n 25 minuten geslapen in de wachtkamer tegen haar vader aan nadat we door de HAP waren gezien. En dat tukkie had haar zoveel goed gedaan! Ze had ineens weer babbels, kleur op haar gezicht en wilde naar huis. Na alle controles (3 uur nadat we in het ziekenhuis aankwamen) werd ons gevraagd of we het zelf zagen zitten om haar te controleren thuis. Waar we dat niet aandurfden toen we naar het ziekenhuis gingen, durfden we dat nu wel. We kregen richtlijnen en een wekadvies (om de 2 uur wakker maken) mee.

De wond op haar achterhoofd konden ze niet lijmen o.i.d. vanwege haar haren. Maar ook omdat de huid niet echt tegen elkaar aangebracht kon worden i.v.m. de zwelling. Het was gelukkig uiteindelijk niet een enorm gat maar meer een soort flapje, alsof je met een schaaf erlangs was gegaan. Naast de wond op haar hoofd had ze ook een kras op haar been en een pijnlijk plekje op haar schouder. Verder was er aan de buitenkant niets te zien aan haar.

 

Thuis

We zouden bij de buurtjes gaan BBQ-en. Evi wilde graag spelen met haar vriendin dus we zijn alsnog gegaan, hebben daar gegeten en een drankje tegen de schrik gedaan. Evi had het enorm naar haar zin en ondanks dat de wond op haar achterhoofd nog steeds bloedde zag je verder niks aan haar. Ze ging lekker naar bed en sliep al snel. Ik ben gelijk ook naar bed gegaan nadat ik de wekker had gezet voor elke 2 uur. Eerlijk is eerlijk, dat was wel een beetje lastig want ik hou van slapen! Ik typ dit nu ook met flinke wallen onder mijn ogen, maar alles voor je kind. Ze reageerde steeds gelukkig goed als ik haar wakker maakte. Evi wist haar naam te vertellen, hoe oud ze was en kon tellen tot 10. Prima dus. Gelukkig heeft ze niet gespuugd maar ze is wel een beetje stijf.  We doen dus rustig aan de komende dagen want ze heeft wel een lichte hersenschudding. Maar gelukkig lijkt het hierbij te blijven en morgen kan ze weer douchen als er een goede korst op haar wond zit.

 

Anders dan verwacht

Die laatste vakantiedag van de man verliep dus heel anders dan gedacht. Hij voelt zich hartstikke schuldig. Hij is er altijd heel alert op dat ze zich vasthoudt in winkelwagentjes, zegt dat ook altijd tegen haar. En nu die ene keer dat hij dat niet zegt gaat het zo mis. Ik heb hem meerdere keren op het hart gedrukt dat het kan gebeuren en dat hij zich niet schuldig hoeft te voelen. Het is iets dat kan gebeuren maar dat hem nooit meer zal gaan gebeuren. Evi is blij met haar giraffenknuffel die ze is het ziekenhuis kreeg en met de handschoenballon die ik maakte voor haar. Dat deed ik stiekem trouwens maar zodra er iemand van het ziekenhuis bij ons kwam lapte ze me erbij. Beetje jammer weer 😉

We zijn in ieder geval weer een beetje bijgekomen van de schrik. We zullen  in ieder geval weer extra alert zijn op Evi als ze in een winkelwagen zit.

 

Liefs Kimberly

 

 

Uitgelichte foto: Pexels.com

Kimberly

Ik ben Kimberly, getrouwd met Patrick en moeder van Evi. Op Beebs and Moms schrijf ik over #momlife, persoonlijke verhalen, tips, reviews en alles wat er nog meer in mijn leven is. Naast bloggen op Beebs and Moms ben ik werkzaam als cursusleider in de verstandelijke gezondheidszorg.

«

»

9 COMMENTS

  • Nicole

    Wat moeten jullie geschrokken zijn. Gelukkig liep het allemaal af met een sisser..

    • beebsandmoms
      AUTHOR

      Klein hallelujah momentje was het wel ????

  • Sweetlikehoney

    Een lichte hersenschudding. Het is niet niets, maar ik ben ook blij dat jullie Evi niets ernstigers heeft opgelopen.

    En meneer De Man, we proberen altijd om (kleine) kinderen te beschermen, maar weet dat er altijd die momenten zijn waarbij (net) niet lukt. Voel je alsjeblieft niet schuldig.

  • Sweetlikehoney

    Een lichte hersenschudding. Het is niet niets, maar ik ben ook blij dat jullie Evi niets ernstigers heeft opgelopen.

    En meneer De Man, we proberen altijd om (kleine) kinderen te beschermen, maar weet dat er altijd die momenten zijn waarbij (net) niet lukt. Voel je alsjeblieft niet schuldig.

    • beebsandmoms
      AUTHOR

      De grote shock is gelukkig voorbij en nu hij ziet dat ze weer zichzelf is gaat het goed ????

  • Priscilla

    Jeetje dat is geen leuke vakantie afsluiter! Wat moeten jullie geschrokken zijn! Het is mij ook weleens overkomen dat mijn dochter uit het wagentje kieperde. Ze ging zo over de kop. Was pas een jaar. Maar ze had gelukkig helemaal niks. Echt bizar veel geluk hebben we toen gehad. Nu is ze 2 en het winkelwagentje is altijd een worsteling want ze wil dus niet in het zitgedeelte (klimt er dan uit) en snapt ook nog niet dat ze moet blijven zitten in de wagen. Van mij mogen er gordeltjes in die wagentjes hoor! Heel veel beterschap!

    • beebsandmoms
      AUTHOR

      Echt hè, mij ook wel overkomen en toen maakte en salto achterover op haar billen. Sindsdien ben ik nog alerter! Gaat gelukkig weer goed, speelt en kletst volop ????

  • Nicole Orriëns

    Yikes! Wat een schrik zeg! En dat is dan ook een flinke klap. Ik kan me voorstellen dat jullie daarna even moesten bijkomen van de schrik. Zoiets kost je zo twintig jaar van je leven!

    • beebsandmoms
      AUTHOR

      Dat absoluut! Gelukkig voelt ze zich inmiddels weer redelijk zichzelf ????

what do you think?

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *