Update: Even bijpraten

Omdat er veel gebeurt is en ik na de blogs over de doodgeboorte van ons kindje door Kell-Antistoffen niet meer geblogd heb vond ik het tijd voor een update. Met deze blog zal ik jullie dus bijpraten over hoe het met me gaat.

Vakantie

Vorige week zijn we een midweek naar Centerparcs geweest. Waarschijnlijk hebben jullie daar al wat foto’s van voorbij zien komen op de Social Media. De midweek hadden we geboekt als zijnde onze laatste vakantie met z’n drieën. Dit liep zoals jullie weten anders maar de midweek was wel heel fijn. We hebben echt in onze bubbel gezeten met z’n drieën en Evi heeft werkelijk enorm genoten! Aan de andere kant was het ook toch wel erg confronterend; de zwangere buiken om ons heen, de baby’s met hun grote zussen, de wijn en biefstuk die ik nu wel mocht, de laatste vakantie met z’n drieën die toch niet de laatste vakantie met z’n drieën was. Maar goed, de midweek was met elkaar weer erg lekker. Ik denk dat er volgende week een blogje apart over de Huttenheugte op Beebs and Moms zal komen.

Verlies

Ik moet eerlijk bekennen dat ik toch wel in een rouwproces ben gekomen na de doodgeboorte van ons kindje. Niet zo raar natuurlijk en het moet ook zijn weg vinden. Het blijft me verbazen dat er zo veel lieve mensen toch van zich hebben laten horen, heel bijzonder.

Zo was er die mevrouw die met haar man bezig was met het graf verderop van ons familiegraf. Ik zat op het bankje bij het familiegraf (waar ook ons zoontje begraven is) en was erg verdrietig en aan het huilen. De vrouw kwam naar me toegelopen toen haar man wat spullen ging halen, benoemde dat niemand zo alleen in z’n verdriet hoefde te zijn maar dat als ik wel alleen wilde zijn dat ik dat alleen maar hoefde aan te geven. Daarna hield zij mijn hand vast, luisterde naar mijn verhaal, bood me daarmee een luisterend oor en een uitlaatklep. Ik vond het heel erg bijzonder, zeker omdat ik me eigenlijk behoorlijk opgelaten voelde dat ik zo aan het huilen was.

Ook hebben we veel bloemen, kaartjes, berichtjes en knuffels gekregen van de mensen om ons heen maar ook mensen die ik via #EPIC (#echtepostiscool) heb leren kennen. Dat is een heel leuk project als het ware dat door 2 bloggers is opgezet en waaraan deze editie 104 bloggers meedoen. Ik schrijf er morgen meer over maar het is ontzettend leuk en ik/ we hebben van veel bloggers die meedoen een kaartje ontvangen. Zo ontzettend lief en gewaardeerd van iedereen!

Confronterend

Het blijft allemaal confronterend, de lege kleine kamer die we zouden gaan vullen met babyspullen, de babyspullen die uit elkaar staan op zolder. Ook geeft Evi af en toe aan dat ze verdrietig is omdat baby Jezus (zoals zij de baby had genoemd) een sterretje is geworden. Inmiddels kan ik wel over bepaalde dingen praten maar ook over een hoop dingen niet, die hou ik liever nog voor mezelf.

Daarnaast zijn er van die dingen die gedaan moeten worden of die zouden gebeuren. Zo zouden we afgelopen maandag de 20 weken echo hebben gehad, moeten we de komende week naar de gynaecoloog en moeten we binnenkort naar Leiden. Dit heeft vooral te maken met de Kell-Antistoffen en dat we nog allemaal vragen hebben hierover.

Emotioneel

Met mij gaat het gelukkig fysiek nu een stuk beter dan 2 weken geleden, het is nog niet zoals het hoort maar ok. Emotioneel merk ik dat het beter gaat maar dat ik er echt nog niet ben. Ik ben geregeld erg verdrietig en heb gewoon nog niet zo veel te geven aan de wereld qua energie. Het liefste zit ik gewoon nog in mijn eigen wereldje, ik ben gewoon nog een beetje snel overprikkeld ofzo. Om deze reden werk ik ook nog niet en weet ik nog niet zo goed wanneer ik dat weer ga doen. Dat ga ik binnenkort met de Arboarts bespreken, dat hoort er gewoonweg bij. Ik ervaar het maar hoe het gaat en zal jullie over een tijdje weer bijpraten.

Zo, nu zijn jullie helemaal bijgepraat. Heb je nog vragen? Stel ze dan gerust!

O en heb je de blogs over de doodgeboorte van ons kindje en de Kell-Antistoffen nog niet gelezen? Hier heb je de links: zwangerschap-droom-nachtmerrie en kell-antistoffen.