PCOS, een miskraam en cystes. Het is nogal wat om op je bord te krijgen. In mijn Zwangerschapsverlies deelt Jeanine haar verhaal over haar verlies en hoe zij daarmee om ging.

Mijn miskraam

Hoewel ik er nu redelijk nuchter op terug kan kijken, heeft het me heel veel moeite gekost om te staan waar ik vandaag de dag sta.

PCOS

Het begon allemaal met de diagnose PCOS. Veel vrouwen delen dit leed met me maar toen had ik er nog nooit van gehoord. Ik was altijd al onregelmatig ongesteld en had dan weer periodes met extreme bloedingen dus ik had altijd wel het idee dat het niet helemaal klopte. Nadat ik na een maand nog steeds ongesteld was vond de huisarts het wel eens tijd worden om naar de gynaecoloog te gaan, waar dus twee eierstokken gevuld met cystes gezien werden.

Dat ik er behalve het leed met mijn menstruaties nog veel meer hinder van zou gaan ondervinden, daar had ik niet bij stil gestaan. Af en toe een progesteron kuur en ik kon er weer even tegen.
Twee jaren verstreken en hoewel ik al twee gezonde kinderen had (wat bijzonder is als je PCOS hebt want je bent vaak ook veel minder vruchtbaar. Werd ik beide keren gewoon spontaan zwanger.) wilde we toch graag een derde kindje. Een meisje met mijn kleur haar en de ogen van mijn man. Of nog zo’n ondeugend jongetje erbij. Dan zou ik de prinses zijn met 4 mannen om zich heen. Zo fantaseerden we erop los.

Zwanger van de derde

Door het dolle heen waren we toen ik ontdekte dat ik al vrij snel zwanger bleek te zijn van ons derde kindje. Hoewel ik me in vergelijking met andere zwangerschappen nog slechter voelde qua misselijkheid en zelfs qua psyche, telde ik mijn zegens en kon ik het vast de resterende 8 maanden ook wel uitzingen.

Toevallig had ik al vrij vroeg een echo bij de gynaecoloog omdat ik daar voor een afspraak moest zijn. Helaas viel er toen nog niet veel te zien dus mocht ik een week later terugkomen waarop gelukkig een kloppend hartje te zien was. Wat blijft dat bijzonder! De verloskundige nam het over en ook daar was de eerste en de tweede echo helemaal goed. Langzaam groeide er een mini mensje in me en met 10 weken durfde ik het wel aan om het mensen om me heen langzaam te vertellen.

Een niet pluis gevoel

Toen ik op een doodgewone doordeweekse dag met mijn man op pad ging voelde ik me niet helemaal lekker. Iets wat ik wel vaker had in mijn zwangerschap, maar toch had ik dit keer een ander gevoel. Lage rugpijn, misselijk en onrustig. Ik besloot het rustig aan te doen. Ik had mijn kleintje immers de dag van te voren nog vrolijk zien spartelen op de echo en hoewel er wel een cyste in mijn baarmoeder was te zien, was alles gewoon in orde.

In de loop van de avond kwam ik er op het toilet achter dat ik een beetje bloedverlies had. Het zou vast niets zijn, maar voor de zekerheid belde ik toch maar de verloskundige die mijn vermoedens bevestigde. Dat kon altijd wel een keer gebeuren en zolang het niet erger werd hoefde ik niets te doen. Ik besloot mijn man nog even te bellen en ging verder met mijn dagelijkse bezigheden om vervolgens gesloopt te gaan slapen.

Alarmbellen

Maar van het slapen kwam er niet veel terecht. Ik werd namelijk midden in de nacht plotseling wakker in een enorme plas bloed. De alarmbellen gingen rinkelen. Dit kon niet goed zijn! Ik wekte mijn man en belde de verloskundige. ‘’waarschijnlijk een miskraam.’’ was het antwoord. Ik mocht de volgende ochtend langskomen voor een echo. Het bloeden werd langzaam minder en hoewel ik verscheurd was van verdriet, verloor ik geen vruchtje.

Een goede echo

Die ochtend bij de verloskundige vertelde ik nogmaals mijn verhaal en het leek er inderdaad op dat dit een miskraam zou zijn. Voor de zekerheid zou er een echo gemaakt worden. Maar op de echo zagen we datzelfde spartelende mensje dat er twee dagen eerder ook te zien was. Het enige verschil was dat de cyste was verdwenen, die moest het leed veroorzaakt hebben. Waarschijnlijk gesprongen.

Ik was dolgelukkig! Wat een rollercoaster aan emoties. Ik belde mijn ouders en vriendinnen om ze gerust te stellen, want ondertussen had ik alweer de hele boel op stelten gezet en iedereen leefde met me mee.

Toch niet goed

Maar dat euforische gevoel mocht niet lang duren. Diezelfde avond en nacht had ik weer bloedverlies. Enorm veel bloedverlies en stolsels. De volgende dag zat ik weer in spanning bij de verloskundige praktijk.

Dit keer was er niets te zien en zat ik naar een baarmoeder te turen vol bloedstolsels. Maar wat als ze niet goed genoeg keek? Hoewel de verloskundige dacht van wel, was ik mijn kindje echt niet verloren! Het idee alleen al dat mijn kindje door het toilet gespoeld zou zijn was ondragelijk en daardoor voelde ik me nog beroerder.

De rest van de dag bracht ik door met pijnstillers. Ik voelde woede, onbegrip, had nog een sprankje hoop en was intens verdrietig. Ik bleef volhouden dat ik mijn kindje nog niet verloren was. Weer nam het bloedverlies af. Ik besloot om te gaan slapen maar kon het echobeeld niet uit mijn hoofd krijgen. Tot overmaat van ramp kreeg ik weer ontzettend veel pijn. Zoveel pijn dat het wel weeën leken, en daarmee was ook het bloedverlies terug. Dat bloedverlies werd echter zo heftig dat het leek alsof er een kraan werd opengezet en langzaam begon ik me steeds zwakker te voelen en ook wel een beetje angstig. Totdat mijn man – ondanks mijn verzoek om het niet te doen – ingreep en de verloskundige belde. Ik moest direct naar het ziekenhuis.

Lees meer over het zwangerschapsverlies van andere vrouwen.

Bloedverlies

Daar bloedde ik de hele kamer van de gynaecoloog onder. Tijdens het inwendig onderzoek bleek ik het kindje inderdaad nog niet verloren te zijn. De reden dat dit niet op de echo te zien was kwam doordat het aan mijn baarmoedermond was blijven steken en dit veroorzaakte ook al het bloedverlies. Ik werd aangesloten op een infuus en het vruchtzakje werd met behulp van een tang verwijderd, dat was een ontzettend pijnlijke en traumatische ervaring waarvan ik zou willen dat ik er niet mee had ingestemd, maar op dat moment wilde ik alleen maar dat het bloeden zou stoppen.

Er werd me gevraagd of ik het vruchtzakje wilde bekijken, maar dat durfde ik op dat moment niet dus werd het in een potje gestopt. De gedachte dat ik mijn kindje onder ogen zou moeten komen was te echt en dat kon ik op dat moment niet verdragen. Na een nachtje in het ziekenhuis mocht ik naar huis. Wel moest ik een week later op controle komen om te kijken of er geen restweefsel zou zijn.

Rouwen en een curettage

De dagen verstreken en langzaam besefte ik wat er allemaal gebeurd was. Ik huilde, rouwde om mijn kindje en alle dromen die in een klap stuk gemaakt waren. Bovendien had ik spijt, spijt dat ik mijn kindje niet had gezien, en boos omdat ik hier niet beter in was begeleid.

Als kers op de taart bleek er ook nog restweefsel te zijn en moest ik weer naar het ziekenhuis voor een curettage.

Wat mij hielp

Pas daarna kon ik langzaam bevatten wat er gebeurd was en kon ik beginnen aan het verwerkingsproces. Wat mij hielp was er veel over te praten met andere moeders, het lezen van artikels over lotgenoten en om erover te schrijven.

Toch bleef ik dat nare beeld houden van de echo en die nacht in het ziekenhuis. Ik had een trauma en dat trauma bleef me achtervolgen waar ik ook heen ging. Ik was prikkelbaar en doodmoe en kon mijn werk niet fatsoenlijk uitvoeren. Bovendien bleef daar die kinderwens. De drang naar een derde kindje. En dat er mensen waren die zeiden dat ik blij moest zijn dat ik al twee gezonde kinderen had, dat wilde ik al helemaal niet horen.

Na lang nadenken besloot ik om naar een psycholoog te gaan waar het na enkele sessies beter ging. Bovendien hielp het ook om afleiding te zoeken en naarmate de dagen voorbij gingen, vervaagde de scherpste pijn. Waar na een jaar, ver na de uitgerekende datum de acceptatie kwam.

Mijn zwangerschapsverlies

Jeanine ontzettend bedankt dat jij jouw verhaal wilde delen. Ontzettend herkenbaar om blij en enthousiast naar de echoscopiste te gaan maar daar dan de klap te krijgen. En wat jammer dat ze niet jullie later nog eens de mogelijkheid hebben gegeven om jullie kindje te zien. Ik snap jullie eerste reactie absoluut maar ook de spijt achteraf heel goed.

Meer lezen van Jeanine? Op haar eigen blog strijkenissuf.nl schrijft zij hele leuke artikelen voor de moeders die ook niet van strijken houden.

Wil jij graag over jouw zwangerschapsverlies praten of merk je dat je jouw zwangerschapsverlies jou parten speelt in je dagelijkse leven? Neem dan contact met mij op via Liefgedragen.nl
Maandelijks heb ik als coach Zwangerschapsverlies meerdere (gratis) gesprekken met vrouwen die een zwangerschapsverlies hebben meegemaakt. Via de site plan je makkelijk een afspraak in met mij.

Wil je graag op Beebs and Moms jouw zwangerschapsverlies delen? Mail me dan voor de mogelijkheden.

Dit artikel delen? Pin het met de afbeelding hieronder.