Lamgeslagen door al het nieuws en ontwikkelingen

De eerste 2 weken in quarantaine heb ik ook weer achter de rug, sterker nog. We hebben het allemaal achter de rug! Het is veel om te bevatten en waar het eerst nog een ver van mijn bed-show leek is dat nu allang niet meer zo. In deze update neem ik je mee in mijn eerste 2 weken van de quarantaine.

De eerste 2 weken van de quarantaine

Steeds meer nieuws dat ik niet wil horen, steeds meer sfeer op straat. Snel haal ik nog wat boodschappen want er wordt over enge dingen gesproken. Ik maak me zorgen. Vooral om onze ouders en grootouders. Zij die al een tijdje kampen met hun fysieke gestel en waar ik soms lastig door in slaap kom. Patrick wuift mijn zorgen nog wat weg, ik hoef me niet zoveel zorgen te maken zegt hij.

Op de tv spreekt de minister-president over maatregelen en de paniek in mij grijpt om zich heen. Zo’n tijd niet mijn ouders kunnen vastpakken en de kleine meid thuis. Hoe gaan we dit doen en hoe kan ik hier het beste van maken?! Stilletjes huil ik die avond onder de douche want ik weet het ook allemaal even niet meer. De dagen na dat eerste persbericht voel ik me lamgeslagen, ik maak nog wat grappen her en der en probeer er het beste van te maken. Ondertussen krijg ik maar weinig uit mijn vingers, blogs schrijven lukt me helemaal niet en opdrachten worden on hold gezet. Corona zingt maar steeds door mijn hoofd en aangezien ik al veel blogs met tips e.d. van collega’s voorbij zie komen laat ik het maar gewoon liggen.

Ik probeer de sfeer in huis vooral goed te houden, werk een idee uit qua ondersteuning voor bloggers waar ik al een tijdje over aan het nadenken ben en probeer de thuisscholing een beetje op poten te krijgen. In de avonden en tussendoor pak ik momenten om alleen te zijn. Mijn hoofd zit zo ontzettend vol! Maar ook de angst blijft loeren, bij elk nieuwsbericht, bij elk nieuw persbericht en bij meldingen grijpt het me bij mijn hart. Nog meer opdrachten die doorgeschoven worden of niet meer doorgaan. Op een gegeven moment wordt het me te veel, ik kan alleen nog maar huilen en het loopt me allemaal over de schoenen! Om deze reden besluit ik om niet meer het reguliere nieuws te kijken en ook op Social Media probeer ik het nieuws een beetje te vermijden.

Sinds dat Evi thuis is kijkt ze iedere avond het jeugdjournaal, aanvankelijk omdat ze dat die dag met school zou kijken en daarna omdat ze graag op de hoogte wilt blijven. Een nieuwe “traditie” is geboren. Met z’n drieën kijken we het jeugdjournaal, dit is namelijk allemaal goed te behappen en toch zeer duidelijk. In de tussentijd zet ook school van alles op poten. Meester doet zijn best om contact te houden en Evi geeft het een houvast.

Zelf stoei ik nog steeds met mijn nieuwe plek in huis. Waar ik eerst veel alleen ben en zelfstandig werk ben ik nu mijn bureau kwijt aan mijn dochter met een aandachtsspanne van een garnaal. En mijn plek aan tafel ben ik kwijt aan de thuiswerkende man. Dankzij oma kan ik een eigen bureau voor Evi kopen en heb ik mijn eigen bureau weer terug. Ik begin wat met opruimen, begin weer langzaam wat ideeën te krijgen en er lijkt een soort rust te komen.

Patrick hoestte al sinds het begin van maart behoorlijk en was uiteindelijk 2.5 week thuis met een dubbele oorontsteking. De laatste week was hij vanuit huis aan het werk en nu hij niet meer hoest etc. besluit hij weer naar zijn werk te gaan. Zijn werkgever voldoet aan alle eisen van het RIVM en het is een enorme drukte op de zaak. Ik loop maar wat door huis met mijn ziel onder mijn arm. Het is prachtig weer en daarom besluit ik maar om samen met Evi een stuk te gaan fietsen. Inmiddels zijn we 2 weken in quarantaine en moeten we duidelijk even eruit. Nu kan het nog denk ik steeds.

We fietsen een stuk – Evi voor het eerst op haar grote fiets – en hangen op een rustig plekje in het gras. We kijken naar de blauwe lucht, die paar vliegtuigen die we over zien vliegen en naar de vogels om ons heen. De dag erna fietsen we weer een stuk, het doet ons goed om er even uit te zijn. Vorige week hebben we tekeningen en bossen tulpen bij de opa’s en oma’s gebracht, nu fietsen we 2x in 2 dagen. We houden iedereen behoorlijk in de gaten en houden flink afstand. Evi heeft een mening over alle kindjes die ze ziet spelen zonder afstand te houden: “daar was het jeugdjournaal duidelijk over toch mama?!”.

En dan is het ineens mijn verjaardag. De dag die ik bijna nooit wil vieren maar waar ik nu zowaar eens van zei dat ik er iets mee wilde doen. Maar toen was daar het Corona-virus. Ineens had ik geen keuze meer en kon ik het hoe dan ook niet vieren. Waar ik vorige week er nog om huilde – ik kon zelfs geen kroketten meer bestellen – kon ik nu toch nog het e.e.a. bestellen en besloten we om sushi te bestellen voor mijn verjaardag. Samen met Evi had ik al taart gemaakt en ik krijg bloemen thuisbezorgd, mijn zus en zwager zingen me toe vanaf de stoep. Ook krijg ik cadeaus die besteld waren en samen met mijn gezin heb ik een fijne dag. We maken met elkaar nog een grappige video over mijn verjaardag tijdens quarantaine waar we veel pret om hebben samen. Evi is dolgelukkig dat ze confetti over mij heen mag gooien 😉

Ik probeer alles per dag te nemen, als ik eraan denk dat ik nog 2 maanden met deze spanning moet leven en dat we op een gegeven moment echt niet meer naar buiten mogen vind ik dat veel te spannend! Per dag pakken we obstakels, per dag zetten we de sfeer voorop. Ik hou mijzelf maar voor dat wanneer de sfeer goed blijft, dat we overal doorheen komen. We hebben alle drie onze weg gevonden, blijven duidelijk aangeven wat we willen of nodig hebben en lossen conflicten snel weer op. Ik blijf me erover verbazen hoe goed het nog steeds gaat, iedere dag weer.