Steeds weer kijk ik naar mijn scherm, ik zie het knipperende balkje maar het komt maar niet. De inspiratie zit ergens waar ik hem niet kan vinden. Sterker nog, ik ben kapot van de vermoeidheid en mijn lijf roept om mijn bed. Op het moment heb ik maar weinig energie en dat is ok, ook als moeder wil ik gewoon even alleen zijn.
Overprikkeld als moeder?
Na die eerste lockdown in Nederland raakte ik lichtjes in paniek toen de tweede werd aangekondigd. Tijdens de eerste lockdown vond ik de thuisscholing enorm pittig, aan mijn werk kwam ik amper toe. Deze lockdown ging dat ineens heel anders: ik liet veel meer los en Evi deed veel meer zelf. Maar de laatste weken, zo na de feestdagen groeide een gevoel: de vermoeidheid nam toe en ik had maar weinig inspiratie.
Sinds de scholen weer zijn begonnen merk ik vooral dat ik alleen wil zijn. Genieten van mijn alleen zijn. Opladen tijdens het alleen zijn. Gewoonweg even helemaal niemand die dingen aan mij vraagt of wil dat ik van alles regel. Over moeders gaat het verhaal dat we graag zorgen. Of nou ja, dat was wat ik altijd dacht over moeders. Inmiddels weet ik dat moeders ook nog steeds enorm veel behoefte hebben aan tijd alleen zijn en waar ik die momenten toch wel geregeld pakte, moet ik blijkbaar toch weer opladen.
Helaas maar kort opladen
Dat opladen kan maar kort want na 2 weken school (waarin allerlei activiteiten werden georganiseerd) is er alweer een week vakantie op komst. En dus “moet” ik van mezelf veel kilometers maken met mijn werk. In de praktijk blijkt dat ik vooral pas na mezelf wat schoppen te hebben gegeven, dat ik aan het werk kan gaan. Ik heb simpelweg de energie even niet op het moment. Steeds weer kijk ik naar het scherm van mijn laptop, het lijkt wel alsof dat knipperende balkje me aan het tarten is. Kom op Kim, schrijf dan eens wat. Maar het komt niet echt, de diepgaande dingen die ik eigenlijk met iedereen wil delen blijven achter. Ze zweven daar ergens in mijn hoofd waar ik ze niet te pakken krijg.
Wat te doen wanneer je een schrijfdip hebt?
Ik heb een fantastisch kind, echt waar. Maar ik voel me soms aan het einde van de dag zo verschrikkelijk overprikkeld dat alle geluiden me wat teveel zijn, ook alle geluiden die zij maakt. Of die haar vader maakt. Geruisloos trek ik mezelf terug om even rustig te kunnen douchen, of om gewoon even doelloos te kunnen scrollen op mijn telefoon. Elektrische deken aan en gewoon even onder de dekens op mijn bed, bijkomen van alle prikkels van de dag, alle prikkels van het afgelopen jaar.
De introverte moeder
Even alleen zijn als moeder, de behoefte is groot op het moment. Als introvert heb ik daar misschien ook meer behoefte aan dan een ander. Komt er ook nog eens bij dat ik hoogsensitief ben, prikkels komen dus lekker hard binnen, vooral wanneer ik al geprikkeld ben. Tijdens de vakantie wilde ik eigenlijk vrij zijn, ik heb mezelf nu maar voorgenomen dat het ok is als ik gewoon wat momenten pak om te werken. Dan kan die zelfopgelegde lat een stuk lager deze week. Rustig aan ontbijten, een serie kijken, online shoppen en typen wanneer ik er zin in heb of wanneer de inspiratie er is. Gewoonweg nog even genieten van die laatste uurtjes alleen zijn voordat ik weer een week geen enkel moment alleen ga zijn. Het is ok.
